Richting Cannes, Part II: de Nederlanders
Geen De laatste dagen van Emma Blank, en ook geen De vliegenierster van Kazbek (niet klaar volgens producent San Fu Maltha). Bruno Dumonts Hadewych, gemaakt in coproductie met Gerard Huismans Contact Film, is ook niet in het programma terug te vinden; Nothing Personal van Urszula Antoniak, die door sommige insiders kansen op selectie voor een parallelprogramma werden toegedicht, heeft Cannes evenmin gehaald. En toch is het Nederlandse aandeel op het meest prestigieuze filmfestival van de wereld niet eens zo klein als mocht worden gevreesd. Met wat sprokkelwerk dan.
Missen (foto) van Jochem de Vries, waarin een 7-jarig meisje tal van hindernissen ontmoet als ze door haar moeder naar school wordt gebracht, dingt mee naar de Gouden Palm voor beste kortfilm, het onderdeel waarin in 2007 Het Zusje van Marco van Geffen was opgenomen. Een tweede film van De Vries, zijn korte documentaire Trans-Siberian Voices, is opgenomen in de kortfilmsectie van het parallelfestival Semaine de la Critique.
The Silent Army, Jean van de Velde’s variatie op Wit licht, is op wonderbaarlijke wijze terechtgekomen in de sectie Un certain regard, de tweede competitie bedoeld voor kunstzinnige producties, waarvoor eerder onder meer Alex van Warmerdams Kleine Teun (1998) en Jacky (2000) van Fow Pyng Hu (waar is die eigenlijk gebleven?) en Brat Ljatifi werden uitverkoren.
Wonderlijk, omdat het nu niet direct het soort film lijkt dat doorgaans in Un certain regard te zien is. Berlijn, dat had nog wel gekund, daar draaien vaker bevlogen werkjes over Afrika en films die geëngageerder dan goed zijn.
Maar goed, het gaat hier om een hermontage. Ben benieuwd of direct na de nieuwe versie ook het mission statement en het gironummer van War Child secondenlang in beeld blijven staan. In de originele versie stoorde me dat overigens nauwelijks; ik zag de film als een langgerekte reclamespot voor War Child, en snapte daarom ook de keuze voor Marco Borsato wel. Met Thom Hoffman was het misschien wel een beter film geworden, maar zeker geen betere reclame.
Hoe dan ook: het is volgens mij redelijk uniek, zo’n tweede kans voor een film (Kubrick liet na de première van zijn films meestal ook nog wel het een en ander veranderen, maar dat is toch anders), de selectie is Van de Velde van harte gegund, en ik ben erg benieuwd naar het resultaat van zijn (?) snijwerk.
Naast The Silent Army draaien er in Cannes nog een hele trits Nederlandse coproducties, waarvan twee (op de twintig) in de belangrijkste competitie, die om de Gouden Palm. Fish Tank, na Red Road de tweede speelfilm van Andrea Arnold, werd gecoproduceerd door Kees Kasanders bedrijf Kasander Film. Visage van Tsai Ming liang is een coproductie van Stienette Bosklopppers Circe Film.
Los viajes del viento van Ciro Guerra, net als The Silent Army geselecteerd voor Un certain regard, werd gecoproduceerd door het Rotterdamse Volya Films.
IDTV Film is coproducent van de Vlaamse boekverfilming De helaasheid der dingen van Felix van Groeningen (Dagen zonder lief, Steve + Sky), opgenomen in de parallelsectie Quinzaine des Réalisateurs.
Ook in de Semaine de la Critique zitten twee Nederlandse coproducties: Altiplano van Peter Brosens en Jessica Woodworth, gecoproduceerd door Lemming Film, en Lost Persons Area van Caroline Strubbe, gecoproduceerd door De Productie.
En Jan Kounen, wiens Coco Chanel et Igor Stravinsky het festival op zondag 24 mei afsluit, is eigenlijk ook een halve Nederlander. Hij werd 2 mei 1964 geboren in Utrecht.
