Moonen als vorm van protest
Untitled (Limited Ambition). Oil on canvas, 2010, 80x60 cm.
Zelf heeft ze nooit gemoond. Niet serieus in ieder geval, niet in het openbaar. Maar ze heeft wel een vriend die er gek op is. ‘Als ik een serieus gesprek heb, zie ik hem vaak in een ooghoek zijn broek laten zakken. Daar krijg ik een erg oncomfortabel gevoel van.’
De Zweedse kunstenares Jenny Lindblom (Eskilstuna, 1981) maakt schilderijen van moonende jonge vrouwen; van meisjes die na een avondje stappen betrapt lijken door een paparazzo – de metersgrote doeken maken van de toeschouwer een soort voyeur. ‘Limited Ambition’ heet de serie; de titel is een ironisch commentaar op het stereotypische brave meisjesgedrag waaraan ze zichzelf naar eigen zeggen ook maar al te vaak bezondigt.
Lindblom kwam in 2005 vanuit Uppsala naar Amsterdam, studeerde in 2008 af aan de Gerrit Rietveld Academie, en volgt nu een masteropleiding aan het Amsterdamse Sanberg Instituut. ‘Ik ben de meest low-tech kunstenaar die er rondloopt. Maar ze vonden dat ik iets nieuws deed met het oude medium schilderkunst.’ Ze haalt haar schouders op: ‘Iedereen probeert toch iets nieuws te doen?’
Haar werk is op dit moment te zien in Bonniers Konsthall in Stockholm en op de Kunstvlaai in Cultuurpark Westergasfabriek. Ze schilderde er vijf nieuwe doeken voor. Binnen drie weken. Op de opening was de verf van een schilderij nog niet droog.
Ze voelt zich verbonden met de buitenbeentjes, met jonge vrouwen die niet aan de verwachtingen van anderen willen voldoen; die na hun opleiding niet een jaar door Thailand gaan reizen… Haar schilderijen zijn een subtiel commentaar. Moonen, het toekeren van het eigen blote achterwerk om een ander in verlegenheid te brengen, is eigenlijk vooral een mannending. ‘In de kunst is vrouwelijk bloot gemeengoed. Maar dit soort bloot dan weer niet. Mijn meisjes moonen als protest. Het is een offensieve daad, een eigen keuze. Het is geen geobjectiveerd bloot.’
Limited Ambition van Jenny Lindblom is t/m 23 mei te zien op de Kunstvlaai.
