Love van Gaspar Noé: alles wat mis kan gaan gaat mis
Opwinding in Cannes! Het Argentijns-Franse enfant terrible Gaspar Noé, die naam maakte met controversiële films als Seul contre tous (1998) en Irréversible (2002), kwam terug naar het festival met Love, een film boordevol expliciete seks. In 3D. Hij zei te hopen dat alle mannen een stijve zouden krijgen tijdens het kijken en alle vrouwen drijfnat zouden worden.
Love zou iets na middernacht worden vertoond, maar toen iedereen eindelijk zat en het doek eindelijk open ging, was het allang 1 uur geweest. Het wachten werd niet beloond.
Love begint met een lang aangehouden beeld van een koppel dat innig verstrengeld op een bed ligt. Hij vingert haar, zij trekt hem af, net zo lang tot hij klaarkomt. Op de geluidsband klinkt Erik Satie’s Gnossienne No.3.
De jongen is Murphy, een jonge Amerikaan die naar Parijs is gekomen om films te maken. Het meisje is Electra, een would-be schilderes. Ze hebben samen seks met hun mooie, piepjonge buurmeisje, maar als Murphy haar later bezwangert is de boot aan. In beeld verschijnt een tussentitel in enorme kapitalen: Murphy’s law: alles wat mis kan gaan gaat mis.
Relatieproblematiek (veel drugs en feestjes) wordt afgewisseld met seks in alle standjes – met seks op coke, seks op opium, seks op xtc en seks op ayahuasca. Met seks op bed, goedmaakseks en seks in het toilet. De ene keer begeleid door scheurende gitaren, dan weer door een mopje klassieke muziek. Er is een penetratie gefilmd vanuit de baarmoeder, er is een ejaculatie waarbij het zaad in close-up de zaal in spuit.
3D of niet, al die seks gaat al snel vervelen. En de rest is echter nóg veel erger; Love is een clichématig, slecht geacteerd melodrama, boordevol houterige dialogen, flauwiteiten en tegeltjeswijsheden. “Ik wil films maken met bloed, sperma en tranen”, zegt Murphy. “Dat is de essentie van het leven.”
Noé zei min of meer hetzelfde tijdens een persconferentie. “Love is een film over de liefde. Ik wil echte liefde laten zien, echte gevoelens. Daar hoort wat mij betreft seks bij. Seks is het mooiste wat er is, mensen gaan voortdurend met elkaar naar bed. Waarom zou je het dan niet in de bioscoop mogen laten zien?”
Noé staat met Love in een lange traditie. Regisseurs als Lars Von Trier (Nymphomaniac), Michael Winterbottom (9 Songs) Catherine Breillat (Romance), Larry Clark (Impaled) en John Cameron Mitchell (Shortbus) probeerden ook films te maken die seksueel expliciet én kwalitatief hoogstaand waren. En hoewel het resultaat zelden bevredigend was, duiken er telkens weer regisseurs op die expliciete seks in de reguliere bioscoop willen brengen.
Op de vraag van een Indiase journalist of hij nog argumenten had die de censor ervan konden overtuigen Love onverknipt in de Indiase bioscopen uit te brengen, begon Noé over de erotische afbeeldingen op veel eeuwenoude Indiase tempels. “Is dat ook porno? Nee toch?” En mocht zijn film de bioscoop niet halen, dan moeten de liefhebbers maar naar het ruimdenkende Frankrijk komen, adviseerde Noé. “Dat gebeurde in de jaren ’70 ook; toen kwamen er mensen van heinde en verre om Emmanuelle in Parijs te bekijken.”
