“Ik ben geen expert op het gebied van sprookjes”
“Waar de oorsprong van het verhaal ligt? Om eerlijk te zijn herinner ik me dat niet meer zo precies. Sommige dingen hangen in de lucht. Ik kende de praktijk dat oude mensen een nacht doorbrachten met jonge, beeldschone meisjes. Dat is ook niet van gisteren. In de Bijbel staat het verhaal van Koning Salomon, die door zijn koninkrijk trok op zoek naar mooie, jonge maagden om naast te slapen. Je hebt de IJslandse sage over Brünhilde… Ik had al een tijd lang twee boeken op mijn bureau liggen: Yasunari Kawabata’s The House of Sleeping Beauties (De schone slaapsters) en Gabriel Garcia Marquez’ Memoria de mis putas tristes (Herinnering aan mijn droeve hoeren), verhalen verteld vanuit het perspectief van een oude man, die betaalt om de nacht door te brengen met een jonge schoonheid. Vandaag de dag kom je dit soort schimmige praktijken ook tegen als je goed doorzoekt op het internet. Daar wilde ik iets mee doen.”
In Sleeping Beauty, het speelfilmdebuut van de Australische Julia Leigh (Sydney, 1970), verdient een bloedmooie studente haar geld door zich in comateuze toestand te laten misbruiken door rijke oude mannen. Alles mag, alleen penetratie is niet toegestaan, waarschuwt de hoerenmadam haar klanten van tevoren.
“Op een bepaalde manier is het ook een persoonlijk verhaal. Nadat mijn romandebuut The Hunter (Het Tijgerspoor, 1999) was uitgegeven en ik een aantal interviews had gegeven, kreeg ik een nachtmerrie waarin ik werd gefilmd in mijn slaap. Dat was een hele vreemde, maar interessante ervaring. Sleeping Beauty speelt zich ergens af tussen droom en werkelijkheid. In je slaap ben je erg kwetsbaar. We brengen veel tijd door in die kwetsbare staat, maar daar staan we eigenlijk nauwelijks bij stil. Hoe zou het zijn als je wist dat er iets met je gebeurt tijdens je slaap?”
Het sprookje van Doornroosje was slechts van beperkte invloed. “Vooropgesteld: ik ben bepaald geen expert op het gebied van het sprookje. Ik weet dat er een oude Italiaanse versie is, en ik ken de versie van de Franse schrijver Charles Perrault. Daarin zit, als ik het me goed herinner, een verkrachting. Daarna is het gedisneyficeerd. De meeste mensen kennen alleen de lightversie nog, maar sprookje hebben natuurlijk hele diepe wortels.”
De stelling van een Italiaanse journalist dat er verbanden zijn met Pier Paolo Pasolini’s Salò o le 120 giornate di Sodoma wordt door Leigh ontweken (“Dat mag je vinden. Ik heb de film gezien. Je mag iedere vergelijking trekken van mij”), en ook op de vraag of ze misschien beïnvloed is door Renaissance-schilderijen komt geen duidelijk antwoord. “Dankjewel”, zegt ze als een journalist het licht in Sleeping Beauty vergelijkt met dat van Caravaggio. Dan: “Ik heb veel aandacht besteed aan de mise-en-scène. Ik wilde lange takes met weinig beweging, omdat ik de camera zag als een stille getuige. Het publiek krijgt daardoor de kans zijn verbeelding te gebruiken; de kijker krijgt een rol. Hij gaat de wereld van de slapende schoonheid binnen.”
De hoofdrol in Sleeping Beauty wordt gespeeld door de jonge Emily Browning, die eerder te zien was in Zack Snyders jongensfantasie Sucker Punch. Was het moeilijk acteurs en actrices te vinden? “Laat ik het zo zeggen: niet iedereen stond te trappelen. We hebben behoorlijk wat weerstand ondervonden. Ook een producent bleek moeilijk te vinden. Veertien keer is het script afgewezen, overigens niet alleen door mannelijke producenten. Ik wilde geen concessies doen. Op geen enkel moment. Alles wat in mijn script stond, is in de film terecht gekomen. Alleen een scène met een Duitse herder niet. Die had hard moeten naar Lucy blaffen, maar wat we ook probeerden, hij deed het niet.”
Een belangrijke steun bij de totstandkoming was filmmaakster Jane Campion (The Piano), aan wie Leigh werd gekoppeld door Screen Australia, het Australische filmfonds. “Het leek hen een goed idee om een debuterend regisseur eens te laten praten met een ervaren collega. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt tijdens de voorbereidingen. Tijdens de opnamen was Jane het land uit, maar ik heb haar een vroege montage-versie laten zien. Haar reactie was geruststellend. We zaten op het goede spoor, zei ze.”
Sleeping Beauty van Julia Leigh draait vanaf deze week in de Nederlandse bioscopen.
