Galerie: Beeldende kunst in Amsterdam
Femke Schaap, Models & Demonstrations. T/m 12 februari in Metis-nl, Lijnbaansgracht 316.
In een hoek van een schaarsverlichte ruimte hangt een enorm werk van wit-piepschuimen cirkels, vierkanten, rechthoeken en balken aan dunne, bijna onzichtbare nylondraadjes. Met twee beamers wordt er licht op geprojecteerd, waardoor het lijkt alsof alle elementen in beweging worden gezet. De cirkel blijft maar draaien; telkens weer volgen je ogen het patroon naar het middelpunt, alsof een illusionist je onder hypnose brengt. Op de langwerpige balken bewegen strepen monotoon van rechts naar links; in het hart van een vierkant doemen om en om zwarte en witte vierkanten op, die steeds verder uitdijen en over de rand van het object in het niets verdwijnen. Alles draait en alles beweegt. Tegelijkertijd blijken de objecten toch echt roerloos aan het plafond te hangen.
Femke Schaap (Woerden, 1972) studeerde in 1995 af aan de Rietveld Academie in de richting Voorheen Audiovisueel, en won in 1997 de Prix de Rome Beeldhouwen. Sindsdien combineert ze beide disciplines; ze beeldhouwt met licht, zou je kunnen zeggen. Abstracte filmbeelden of lichtschakeringen worden geprojecteerd op zelfgemaakte panelen in allerlei vormen, die zorgvuldig in de ruimte zijn geplaatst, zodat de toeschouwer zich ín het werk kan begeven; zich ín de film kan onderdompelen.
De overweldigende, maar tegelijk ragfijne video-installatie ‘Proposal for Lunapark #19’ was vorig jaar in een iets andere vorm kort te zien in een afgesloten kubus op Art Amsterdam. In de achterste ruimte van galerie Metis-nl (aan de voorkant hangen grandioze schilderijen van David Bade), waar nog net wat daglicht binnendringt, is het nu gecombineerd met twee kleinere nieuwe werken, die staan uitgestald op tafeltjes als fotolijstjes op een dressoir.
‘Model’ is een uit piepschuim opgetrokken ruïne van een kerncentrale, met in het midden een fier omhoog rijzende ‘schoorsteen’. Daarop beweegt telkens weer een gifgroen licht omhoog – als een alarm waar geen mens acht op slaat. De tweede energiecentrale (‘Powerplant’) lijkt in een betere staat te verkeren. Maar daar gutsen dan opeens enorme hoeveelheden water overheen. Of preciezer: daarop wordt licht geprojecteerd dat suggereert dat de centrale in het kolkende water ten onder gaat.
In je hoofd wordt het intrigerende schouwspel direct verbonden met nieuwsbeelden en krantenfoto’s van Tsjernobyl en Fukushima; feiten worden soepel vermengd met fictie, kunst wordt effectief gecombineerd met wetenschap, verbluffende schoonheid met gruwel.
