Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Guido van der Werve, nummer dertien: Emotional Poverty. T/m 17/12 in Galerie Juliètte Jongma, Gerard Doustraat 128a.
Beeldend kunstenaar Guido van der Werve (Papendrecht, 1977) maakte de afgelopen jaren razendsnel furore met virtuoze videowerken, waarin hij zelf de hoofdrol speelt. Geïnspireerd door de performancekunst uit de jaren ’70 liet hij zich door een auto van zijn sokken rijden (in nummer twee), liep hij over het ijs op de Botnische Golf terwijl een gigantische ijsbreker hem op de hielen zat (nummer acht) en draaide hij 24 uur lang rondjes tegen de aardrotatie in op de Noordpool (nummer negen).
Zijn werken werden goed verkocht, hij had exposities over de hele wereld en toch raakte Van der Werve in 2009 in een depressie. Daarop verruilde hij zijn appartement in New York voor een huis in de bossen rond Hassi, zo’n 200 km ten noorden van Helsinki. Hij begon met hardlopen, liep al snel marathons en triatlons, hervond zichzelf en kreeg ook weer zin om te werken. Het resultaat is nummer dertien: Emotional Poverty, een onontwarbare kluwen van kunst, (extreme) sport, reflectie en therapie, van ernst en zelfspot.
Het adembenemende werk bestaat uit drie delen, die door de kunstenaar zijn voorzien van puntige, beeldende uitleg. Effugio A is een zelfportret gemaakt op de 6962 meter hoge top van de Aconcagua en een foto van de ijle lucht. Effugio C is een 16 dia’s tellend verslag van een performance die Van der Werve in New York deed: een lezing over zijn geestelijke staat, gevolgd door een loop van 50 km naar het graf van de Russische componist Sergej Rachmaninov, waar hij een bosje (rustgevende) kamillebloemen neerlegt.
Het pièce de résistance is Effugio B, een 12 uur durende film met de prozaïsche titel You’re always only half a day away. Daarin komt de kunstenaar in sportkleding de voordeur uit lopen, slaat hij rechtsaf en verdwijnt hij achter zijn huis, om even later aan de andere kant weer te voorschijn te komen.
Zo gaat het maar door; twaalf uur lang rent Van der Werve rond in cirkels. Onafgebroken. Zelden werd een existentiële crisis zo treffend verbeeld.
Couplet 7 door Rudi Fuchs. T/m 17/12 in Slewe Gallery, Kerkstraat 105 A.
Rudi Fuchs (Eindhoven 1942) was onder meer directeur van het Van Abbemuseum in Eindhoven, het Haags Gemeentemuseum en het Stedelijk Museum in Amsterdam; nu duikt hij op als curator van de expositie Couplet 7 in Slewe Gallery. De titel is een verwijzing naar de reeks tentoonstellingen die Fuchs in de jaren ’90 maakte in het Stedelijk. De expositie kan ook worden gezien als voortzetting van zijn wekelijks rubriek ‘Kijken’ in De Groene Amsterdammer, stukjes over kunst waarin Fuchs vaak verrassende verbanden legt tussen makers en genres.
Fuchs combineert werk van drie gerenommeerde kunstenaars met wie hij al eerder werkte en over wie hij al dikwijls schreef: de Italiaan Domenico Bianchi, de Duitser Georg Herold (o.a. een enorm, laconiek beeld gemaakt van latjes, linnen en verf) en Karel Appel. Van Appel haalde Fuchs twee late, atypische schilderijen boven water, die alleen al een bezoek waard zijn. Appelliefhebbers kunnen hun hart ook nog ophalen in het Cobra Museum in Amstelveen; daar combineerde curator Werner van den Belt beelden, keramiek en enkele schilderijen van Appel met nieuw werk van de Italiaanse kunstenaar Roberto Barni.
L’Éphémère tangible van Les Deux Garçons. T/m 27/11 in Jaski Art Gallery, Nieuwe Spiegelstraat 29.
Sinds hun afstuderen aan de Academie Beeldende Kunsten Maastricht (in 2001 in de richting plastische vormgeving) werken Michel Vanderheyden van Tinteren en Roel Moonen samen onder de naam Les Deux Garçons. Het duo is een soort Frankenstein, gespecialiseerd in even sprookjesachtige als angstaanjagende creaties gemaakt van materiaal dat afkomstig is van rommelmarkten en veilingen, maar ook van echte beesten.
Dat geldt ook voor de opgezette, tweekoppige hertjes, lammetjes, poezen en zwijntjes die onder de noemer L’Éphémère tangible (‘tastbare vergankelijkheid’) zijn verzameld in Galerie Jaski. De beestjes, voorzien van een mythische eenhoorn of een olijk hoedje, zijn dubbel in meerdere opzichten: ze zijn afschuwwekkend en absurdistisch, aaibaar én angstaanjagend.
