Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Jasper Hagenaar, Haven. T/m 2/2 in Jeanine Hofland Contemporary Art, De Clercqstraat 62.
Het olieverfschilderijtje is nog geen 40 centimeter breed en nog geen 30 centimeter hoog. En dan is het landschapje ook nog eens ingekaderd door een geschilderde, wittige rand. Geen wonder dus, dat je de twee minuscule figuurtjes in de rechter benedenhoek maar zo over het hoofd ziet.
Ze staan een metertje uit elkaar, een man en een vrouw. Op een open plek aan de rand van een grauw-groen bos. Staan ze al lang zo? Praten ze? Zoekt een van beiden toenadering? Zijn het geliefden, die elkaar in het geheim ontmoeten?
De dromerige sfeer wordt versterkt door de schildertechniek: het tafereel is geschilderd op papier, dat vervolgens op een paneel is geplakt. Omdat de olie direct in het papier is gezogen, ziet het eruit alsof er een waas over het beeld ligt.
Het doekje, The encounter genaamd, maakt deel uit van de expositie Haven bij Jeanine Hofland Contemporary Art, en is geschilderd door Jasper Hagenaar (Tilburg 1977). De Rijksakademie-alumnus won eind vorig jaar zowel de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst als de bijbehorende Publieksprijs, en werd onlangs door de Elegance op de eerste plek gezet in een lijst met kunstenaars die het dit jaar gaan maken.
Hagenaar heeft het al gemaakt, zo bewijst Haven, alhoewel de fijne expositie uit slechts negen schilderijen bestaat, waarvan de meeste nóg kleiner zijn dan The encounter. De zeggingskracht is enorm; de werken mogen dan sober, bijkans schraal zijn geschilderd, ze zijn tegelijkertijd uiterst precies. Van het hoofdloze jochie in te groot Spiderman-shirt tot de bijna transparante bloemen, van het spierwitte ijskonijn in een vitrine tot de opgegraven urn, waarop in krakkemikkige, veelkleurige letters Hollywood staat geschreven. Ofwel: Hollywood ontdaan van alle glamour; een droom aan barrels.
Notabene: woensdagavond is Jeanine Hofland in het kader van ‘West Wednesdays’ tot 21.00 uur geopend. In de galerie wordt op instigatie van Hagenaar Good Taste Made Bad Taste vertoond, een Nieuw-Zeelandse documentaire uit 1988 over de plotselinge populariteit van Peter Jackson’s horror-komedie Bad taste.
The Last Dance, met werk van o.a. Marie Cécile Thijs, Thom Hoffman. T/m 20/1 in Melkweg Galerie, Marnixstraat 409.
Deze maand neemt Suzanne Dechert afscheid van de Melkweg, na ruim 40 jaar, waarin ze werkte als staflid, theater- en dansprogrammeur en – de afgelopen vijftien jaar – curator van de Melkweg Galerie. Ze maakte 320 tentoonstellingen, met onder anderen Bertien van Manen en Emile van Moerkerken, Hans van der Meer en Inez van Lamsweerde.
Haar afscheidstentoonstelling The Last Dance bevat een selectie uit al die exposities, vooral portretten, in kleur en zwart-wit, van wereldvermaarde en wat minder bekende fotografen uit binnen- en buitenland, onder wie Erwin Olaf, Joost van den Broek (de super-afgetrainde Pieter van den Hoogenband in laag zwembroekje) en de Zuid-Afrikaanse Cindy Marler, die in 1990 met Amsterdam’s Angels haar eerste solo-expositie had in de Melkweg Galerie.
Ook zijn er fraaie documentaireseries te zien, onder meer van Bert Verhoeff, en – hoe kan het ook anders in de Melkweg – foto’s van artiesten en optredens, van fotografen als Kees Tabak, Oski Collado en de jonge Duitse fotograaf Gerrit Starczewski. “Het was alles rock ‘n’ roll”, aldus Suzanne Dechert, die wordt opgevolgd door Fleurie Kloostra, die in de Brakke Grond verantwoordelijk was voor exposities en beeldende-kunstprogramma’s.
Luuk Wezenberg, Strong Fluent Equal. T/m 28/2 in 16cc, Kadijksplein 16.
Ze herinneren aan het Russische constructivisme, maar doen op een bepaalde manier ook denken aan de hippe logo’s van benzinemerken of garages. Het zijn letters, ontworpen door de Amsterdamse typograaf en grafisch ontwerper Luuk Wezenberg. Los van de andere zijn ze nauwelijks als zodanig te herkennen; samen vormen ze een bijzonder alfabet: kapitalen in rood en zwart, met wulpse én strakke vormen.
In zijn studio in Amsterdam, Innit Design, creëert Wezenberg naast letters ook grotere ‘letter gerelateerde vormen’, die hij eveneens in laagjes vilt op vilt aanbrengt. Ook daarvan zijn bijzondere voorbeelden te zien in 16cc: teksten en begrippen als ‘Talking loud and saying nothing’ en ‘Amsterdam’, gezet in zwierige, bijpassende letters. Ook die kunnen aan de bar worden afgerekend en direct worden meegenomen.
