Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Marlene Dumas, A Happy End Dulls the Viewer. T/m 21/11 in Galerie Paul Andriesse, Westerstraat 187
Vorige week ontving Marlene Dumas (Kaapstad 1953) de Johannes Vermeer Prijs 2012 voor haar indrukwekkende oeuvre. Volgens de jury bereikt zij met haar tentoonstellingen al meer dan dertig jaar de hoogste vorm van poëtische verbeelding.
Dat klopt, zo blijkt ook weer uit de kleine, maar fijne expositie die door haar vaste galerie Paul Andriesse ter gelegenheid van de bekroning is ingericht. Te zien zijn betoverend mooie, op foto’s uit kranten en tijdschriften gebaseerde tekeningen, schetsen, etsen, aquarellen en schilderijen, de meeste afkomstig uit particuliere collecties (dus niet te koop). Oud of meer recent, portretten of collages, in alle gevallen is haar hand onmiddellijk zichtbaar. De expositie is een uitkomst voor wie niet kan wachten op de overzichtstentoonstelling die in het najaar van 2014 gepland staat in het Stedelijk Museum. En ook nog gratis en voor niets.
De jury van de Johannes Vermeer Prijs prees vorige week in Museum het Prinsenhof in Delft ook Dumas’ engagement: “Dumas reflecteert doorlopend op de schilderkunst en het kunstenaarschap in het algemeen”. Ook dat was goed gezien. Nadat ze haar prijs uit handen van (toen nog) staatssecretaris Halbe Zijlstra had ontvangen, zei Dumas dat ze de eer accepteerde en het prijzengeld (100.000 euro) doorgaf aan De Ateliers, de wereldvermaarde (Amsterdamse) kunstenaarsopleiding die zijn subsidie onder Zijlstra’s regeerperiode zag wegvallen. “Je kan die top nie eer, als je die basis nie waardeer,” aldus Dumas in het Zuid-Afrikaans.
Dumas studeerde zelf van 1976 tot 1978 aan De Ateliers, nadat ze haar BA Fine Arts had behaald in Zuid-Afrika; sinds de stichting in 1963 zijn er honderden kunstenaars (verder) gevormd door de confrontatie met de visies van andere kunstenaars.
Ook schilder Antonietta Peeters (Goirle 1967) studeerde aan De Ateliers. Van Peeters zijn bij Paul Andriesse acht nieuwe, minimalistische acryl-schilderijen te zien; enorme doeken met repeterende motieven in oneindig veel tinten groen, blauw en grijs, die associaties oproepen met kabbelde wateren en weidse weilanden. Als je de doeken van opzij bekijkt zie je de opstaande randjes tussen de kleurvlakken; voordat ze begon te schilderen heeft Peeters ze met een naaimachine in de doeken gestikt.
De uitgave Johannes Vermeerprijs 2012, met een tekst van Bianca Stigter, is verkrijgbaar bij de Boekman Stichting.
