Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Charles Avery, New Works from The Islanders Project (Concerning The Qoro-Qoros, The Jadindagadendar and The Eternal Diale). T/m 19 mei in Grimm Gallery, Frans Halsstraat 26 en Keizersgracht 82.
Het zijn een soort vogeltjes, en ze lijken in een kooitje te zitten. Maar als je wat langer kijkt, zie je dat ze zich niets aantrekken van de stalen begrenzingen; de beestjes fladderen alle kanten op.
Zonder enige voorkennis is het ook een prachtig werk. Door het mooie contrast tussen vrijheid en gevangenschap. En door de prettig ratelende 16mm-filmprojector, die de vogeltjes op de witte muur achter een stalen constructie tevoorschijn tovert.
Navraag leert dat de vrolijk fladderende vogeltjes zijn ontsproten aan het brein van de Schotse kunstenaar Charles Avery. Sinds 2004 werkt hij aan ‘The Islanders’, een epos in woord en beeld over een imaginair eiland; een land zonder naam en zonder munt, waar de inwoners de toekomst kunnen voorspellen en verslaafd zijn aan ingelegde eieren.
De vogeltjes zijn Dihedra; het zijn ultradunne, puur mathematische, en de meest eenvoudige levensvormen op het eiland. Ze zijn zó fijn dat ze, gelijk atomen, niet vastgehouden of gevangen kunnen worden. Maar omdat ze verzot zijn op geometrische vormen en erdoor worden aangetrokken, houden ze zich op rond de kooiconstructie. They don’t stay because they have to, they stay because they like it luidt de naam van het werk.
De wonderlijke wereld van Avery komt tot leven in beide vestigingen van Grimm Gallery. Middels uiterst gedetailleerde schetstekeningen, installaties, affiches, filmpjes, sculpturen en objecten. Er staat een enorme boom gemaakt van ijzeren, symmetrische draden en ontelbare, gelijkvormige spiegeltjes, die terugkeert op tal van tekeningen, zoals eigenlijk alles wel op de een of andere manier in een ander werk terugkeert. Op de vloer van de vestiging aan de Keizersgracht ligt een soort zeemonster, gemaakt van echte beesten. Op een filmpje dat aan de Frans Halsstraat wordt vertoond, lijkt het beest aangespoeld op een echt strand. Schijn en realiteit, mythes en feiten gaan naadloos in elkaar over.
Johannes van Vugt, Recent paintings – See Me, Feel Me, Touch Me, Heal Me. T/m 19/5 in Suzanne Biederberg Gallery, 1e Egelantiersdwarsstraat 1.
Een jongen zit achterop de fiets bij zijn moeder. Ze rijden door het hoge graan, richting het bos; zijn armen om haar middel, zijn rechter wang tegen haar rug. Is het echt een zij? Of zijn het beste vrienden? Het valt niet te zeggen: de trui is oudroze, het haar is echter kort. De gezichten zijn piepklein en hebben nauwelijks tekening.
De aan de Rijksakademie afgestudeerde Johannes van Vugt baseert zijn miniatuurschilderijtjes – opgeschoren nekjes en dromerige blikken, vrouwen met keukenschorten en kindertjes met dierenmaskers – op zijn eigen herinneringen. Het hamertje-tik-spel, de Delftsblauwe kom: het zijn relikwieën uit zijn jeugd. Maar omdat de beelden zo prettig ongedefinieerd zijn, zou het ieders jeugd kunnen zijn.
De uitsneden zijn zeer trefzeker en Van Vugt laat zien een opmerkelijk oog voor licht te hebben in een enorme hoeveelheid schilderijtje in evenzoveel bruin- en grijstinten. Suzanne Biederberg Gallery is gedrenkt in weemoed.
Uta Eisenreich, Time after Sometimes. T/m 19/05 in Ellen de Bruijne Projects, Rozengracht 207.
Ai, ai, ai. Eeeii, eeeii, eeeii. Ei, ei, ei. Een prettige mannenstem braakt de vreemdste klanken uit in Ellen de Bruijne Projects. Sommige worden een paar keer herhaald, soms zijn er woorden te herkennen, een enkele keer zelfs een hele zin. En als je maar lang genoeg blijft luisteren, ontdek je dat de stem de titels opleest van alle inkjet-prints die met spelden aan de vier muren zijn bevestigd, keurig na elkaar. Ei, ei, ei. A- You, Ei. Confusion is nothing new.
Het geeft een extra dimensie aan de fraaie stillevens van de Duitse, aan de Rietveld afgestudeerde Uta Eisenreich, stuk voor stuk intrigerende, humorrijke zoekplaatsjes met terugkerende elementen (zowel kunsthistorische referenties als optische illusies), zoals lucifers, regenwormen, een blauwe driehoek, taartpunten en een metronoom. Zoek de tien verschillen. Of de verbanden, zo je wilt.
In een van de video’s gebeurt min of meer hetzelfde maar dan net weer anders: terwijl er zwart-witbeelden voorbij komen van onder meer een taartpunt, een dikke vlieg, een schattig poesje en een cactus zegt de stem achtereenvolgens ‘mmmmm’, ‘zzzzzz’, ‘aaaah’ en ‘au!’.
