Een uitbundige plaatjesboek, bevolkt door vaders en zonen én onwaarschijnlijk kleurrijke, bewust knullig ogende vissen en zeepaardjes
Een eeuwigheid vaart The Belafonte van diepzeevorser Steve Zissou al over de zeven zeeën, op zoek naar vreemde species – de hoofdrolspelers in Zissou’s almaar uitdijende documentairereeks. Aan het begin van The Life Aquatic with Steve Zissou beleeft Adventure no. 12: The Jaguar Shark, part I zijn wereldpremière in een Italiaans theater. De film kostte Zissou’s beste vriend het leven. Hij werd opgegeten door de jaguarhaai. Buiten beeld.
Op het premièrefeestje meldt Steve Zissou’s verveelde vrouw en zakenpartner Eleanor dat zij hem verlaat voor haar ex-man – de aalgladde aartsrivaal van Steve. En Ned Plimpton, een pijprokende co-piloot in dienst van Air Kentucky, beweert dat hij Steve’s zoon is.
Ned mag direct mee op expeditie, waarin Zissou vast van plan is de jaguarhaai te doden. ‘Wat is het wetenschappelijk nut daarvan?’, wil iemand weten. ‘Wraak’ luidt het eerlijke antwoord van Zissou.
The Life Aquatic with Steve Zissou is na Bottle Rocket (1996), Rushmore (1998) en The Royal Tenenbaums (2001) de vierde film van de eigenzinnige Amerikaan Wes Anderson. De overeenkomsten in thema’s, personages, citaten en aankleding zijn talrijk, alleen het budget neemt steeds serieuzere vormen aan: Life Aquatic kostte ruim 25 miljoen dollar.
In de Cinecittá-studio’s in Rome liet Anderson een doorsnede van The Belafonte bouwen, voor een geweldige scène waarin de camera één vloeiende beweging maakt langs de vreemde snuiters, dwangneuroten en excentriekelingen die samen de bemanning vormen. Ze dragen allemaal een rode muts.
Naast de bazige, egocentrische Steve Zissou (Bill Murray, in topvorm) – een kruising tussen de Franse oceanograaf Jacques Cousteau, Jules Verne’s Kapitein Nemo en schrijver Ernest Hemmingway – zijn dat onder anderen de Duitse ingenieur Klaus Daimler (Willem Dafoe in een komische variatie op Klaus Kinski) die Zissou als zijn vader beschouwt, en Pelé dos Santos – een van de vele gekke namen waarop Anderson patent heeft; een combinatie van de Braziliaanse voetbalsterren Pelé en Manuel Francisco dos Santos, beter bekend als Garrincha. Pelé is de Braziliaanse veiligheidsman die bossanova-versies van David Bowie-liedjes tokkelt op zijn gitaar.
Ook zijn er nog de voortdurend topless rondlopende script girl Anne-Marie Sakowitz, en een hoogzwangere journaliste (Cate Blanchett), die een reportage maakt over Zissou’s boven- en onderzeese reizen.
Piraten, schietpartijen, achtervolgingen en explosies worden afgewisseld door droogkomische én ontroerende gesprekken over de liefde, maffe liedjes en talloze prachtige details, tot op de aftiteling die meldt dat de echte Steve Zissou een belangrijk advocaat te New York is.
Net als in Andersons eerdere werk is het de cameravoering van vaste cameraman Robert D. Yeoman die het realisme doet kantelen; de camera kijkt uit ongewone perspectieven naar de personages. De fantastische vormgeving doet de rest: de onderwaterwereld wordt bevolkt door onwaarschijnlijk kleurrijke, bewust knullig ogende vissen en zeepaardjes.
Het uitbundige plaatjesboek The Life Aquatic with Steve Zissou is een nieuw hoogtepunt in Wes Andersons volstrekt eigen oeuvre over vaders en zonen.
The life aquatic with Steve Zissou. 9 november 2011, 01:00 uur, BBC 1.
