Een Palm, en dan?
Morgen worden in Cannes de Gouden Palm en tal van andere prijzen uitgereikt. Nu heb ik natuurlijk lang niet alles gezien, een lijstje met persoonlijke favorieten heb ik wel. Dat is dus iets anders dan een voorspelling. Sterker, in Cannes valt helemaal niets te voorspellen. Het enige wat zeker is, is dat jury’s de afgelopen jaren andere favorieten hebben dan ik.
Best beklijvende film
Lars Von Trier, die al zijn neuroses verwerkte in de horror-porno-combi Antichrist
Beste acteur
De Oostenrijker Christoph Waltz (SS-kolonel annex talenwonder Hans Landa in Inglorious Basterds)
Slechtst van elkaar te onderscheiden acteurs
Alle mannen en vrouwen die met elkaar in bed belanden in Lou Ye’s Spring Fever
Meest irritante actrice
De Italiaanse Giovanna Mezzogiorno (Mussolini-minnares Ida Dalser in Marco Bellochio’s Vincere)
Meest krankzinnige script
Ex aequo: Paul Laverty voor het vederlichte Eric Cantona-vehikel Looking for Eric en Quentin Tarantino, die eigenhandig de wereldgeschiedenis herschrijft met Inglorious Basterds.
Mijn persoonlijke favoriet van Cannes 2009 is Politist, Adjectiv van de Roemeen Corneliu Porumboiu, die drie jaar geleden met 12:08, East of Bucharest de Camera d’Or won, de prijs voor het beste debuut. In Politist, Adjectiv – opgenomen in de sectie Un Certain Regard – krijgt een politierechercheur last van zijn geweten, omdat hij een jongeman moet oppakken die wordt verdacht van handel in softdrugs. Als dan zou blijken dat hij alleen maar rookt, kan hij ook een paar jaar gevangenisstraf krijgen, en dat wil de rechercheur niet op zijn geweten hebben. Hij vindt de wetsbepaling onredelijk. In een lange, uiterst precieze scène maakt zijn superieur de rechercheur met behulp van het woordenboek duidelijk dat er niet getornd dient te worden aan de wet, dat zou maar tot chaos leiden.
Ook goed: The Red Shoes van Emeric Pressburger (maar die komt uit 1948), Tetro van Francis Ford Coppola, Ne change rien van Pedro Costa, Le père de mes enfant van Maria Hansen-Løve, en La mertitude des choses, na Steve + Sky en Dagen zonder lief de derde speelfilm van Felix Van Groeningen (vertoond in de Quinzaine des réalisateurs). Trouw aan het boek van Dimitri Verhulst, met talrijke voice-overs en extreme drankgelagen, met platte humor en karikaturale personages die ondanks alles tóch ontroeren. Variety voorspelt dat De helaasheid der dingen in de voetsporen kan treden van films als Aanrijding in Moskou en Eldorado. Het eerste prijsje is al binnen: vrijdagavond kreeg La mertitude een eervolle vermelding van een netwerk van 3.000 onafhankelijke bioscopen over de hele wereld. Nog meer Belgisch succes: Lost persons area, de eerste langspeelfilm van Caroline Strubbe, won de prijs voor het beste scenario van de Semaine de la Critique.
Terzijde: wat de winnaar precies opschiet met zijn Gouden Palm is de vraag. In Amerika in ieder geval vrij weinig. 4 Maanden, 3 weken en 2 dagen van Christian Mungiu bracht slechts 1,2 miljoen dollar in het laatje. L’enfant van Luc en Jean Pierre Dardenne (winnaar in 2005) nóg minder: 0,7 miljoen dollar. Elephant van Gus Van Sant (2003) bracht 1,3 miljoen op, The Wind that Shakes the Barley van Ken Loach 1,8 miljoen. De enige kaskraker van de afgelopen jaren is Michael Moore’s Fahrenheit 9/11, met een Amerikaanse recette van 119,2 miljoen dollar. Maar dat had-ie waarschijnlijk ook wel binnengehaald zonder Palm…
De film met de meeste arthouse-potentie van deze editie lijkt Precious van Damien Paul, over een moddervet, zestienjarig meisje uit Harlem dat zich ondanks vreselijk misfortuin niet laat kisten. De film is gebaseerd op de roman Push: A Novel van Sapphire (zo heette de film aanvankelijk ook), werd geproduceerd door Oprah Winfrey, heeft een cast met onder anderen Mariah Carey en Lenny Kravitz, en won op het Sundance Festival al de Grote Juryprijs, de Speciale Juryprijs (voor actrice Mo’nique) en de Publieksprijs. In Cannes draaide de film in de sectie Un certain régard.
A-film (‘Vanaf 2009 bepalen commerciële publiekstrekkers en kinderfilms samen met Oscarwinnaars en artistieke meesterwerken het gezicht van A-film’) brengt de film in de Nederlandse bioscopen uit. Als ze hoofdrolspeelster Gabourey ‘Gabby’ Sidibe nu nog in de show van Paul de Leeuw weten te krijgen, wordt het vast wel wat.
