De naam van de editor staat op een lijmfles
Op SubmarineChannel’s Forget the Film, Watch the Titles! verschijnen iedere maand nieuwe titelsequenties, vaak met interviews met de makers. Een fraai voorbeeld van eigen bodem is Dunya & Desie, gemaakt door Balder Westein.
Op de aanstekelijke klanken van Dennis’ I Rely on You beweegt de camera sierlijk langs een roze, hartvormige wekker en een kitscherige sneeuwbol waarin de namen van de hoofdrolspeelsters zijn verwerkt, naar een bierglas met de naam van Theo Maassen, opgenomen in een logo dat als twee druppels water op dat van Heineken lijkt.
De naam van de editor staat op een lijmfles; die van de componist op een iPod. De postproductie – veel bel- en regelwerk – staat op een gele post-it; de scenarioschrijver op een pen; de coproducent staat op een pinpas. De namen van de twee art-directors (de vaste art-director kon niet mee naar Marokko) staan op twee Pickwick-achtige theezakjes. De smaken: Dutch Flavor en Moroccan Flavor. De sequentie eindigt met de filmtitel: Dunya & Desie, in de vorm van een gouden kettinkje, dat over een schemerlampje is gedrapeerd.
Regisseur Dana Nechushtan benaderde Balder Westein voor een titelsequentie waarin naar voren komt dat Dunya en Desie al heel lang vriendinnen zijn. Het was echter niet meer mogelijk extra opnamen te maken in de gebruikte filmdecors, omdat die al afgebroken waren. De actrices waren ook niet meer beschikbaar; Eva van de Wijdeven had geen geblondeerd haar meer en Maryam Hassouni zat in Londen.
Toen opperde Westein een vrije variatie op de titelsequenties van films als Delicatessen en Ex Drummer: de camera beweegt langs een keur aan roze en lila spulletjes van de hartsvriendinnen, waarin de namen van cast en crew zijn verwerkt. In elk shot zitten kleine verwijzingen naar hun vriendschap.
Westein ging met art director Minka Mooren op zoek naar geschikte rekwisieten; er werden logootjes, poëziealbums, fotoboeken en volgekalkte meisjesagenda’s in elkaar gefröbeld; bij de Hema werden mokken bedrukt met foto’s van Dunya en Desie; een Amsterdamse zilversmid fabriceerde het kettinkje met de namen van de meiden.
Alles werd uitgestald op een tafeltje in een enorme studio, tegen een lila-roze behangetje. In een dag stond de openingssequentie op film (het werk van cameraman Bert Pot, wiens naam op een wegwerpcameraatje vermeld staat). Maar toen het materiaal uit het laboratorium kwam, bleek er iets mis met de spiksplinternieuwe lens. Alles moest opnieuw.
Na deze ‘generale repetitie’ ging alles wel naar wens, met een grandioze titelsequentie als resultaat. De zoveelste van Westein; sinds hij in 2002 afstudeerde in beeld- en mediatechnologie, werkt hij met Patrick Raats aan de animatieserie Barbazan en maakte hij in het oog springende op- en aftitelingen voor onder meer Floris (in ridderstijl), Pluk van de Petteflet (olijke, geanimeerde poppetjes), Wild Romance (een lange scroll over aan elkaar gephotoshopte schilderijen van Herman Brood) en De Griezelbus (een schitterend, op A Nightmare Before Christmas van zijn grote voorbeeld Tim Burton geïnspireerd, cut-out animatiefilmpje).
De ellenlange aftiteling van Alles is liefde verwerkte Westein in een soort gastenboek, vol opmerkingen van fictieve gasten van het homohuwelijk tussen Daan Schuurmans en Paul de Leeuw waarmee de film eindigt. De aftiteling was goed voor een eigen hyve, waarop mensen enthousiast vertellen dat ze tot het bittere einde zijn blijven zitten en de leukste krabbels van Westein worden gequote: ‘Leuke bruiloft, maar wie waren die twee nichten in witte pakken?’.
