Cannes dag 1: dinsdag 14 mei
De persvoorstellingen in Cannes zijn sinds vorig jaar niet meer vóór de officiële vertoningen, maar gelijktijdig, of erger nog, de dag erna. Het moe(s)t ervoor zorgen dat de galapremière weer een opwindend evenement werd waar reikhalzend naar wordt uitgekeken – en dat gaat niet als de film een dag eerder al is afgebrand Om de maatregel kracht bij te zetten, moest ik bij ontvangst van mijn festivalbadge een ellenlange verklaring met allemaal verschillende deadlines ondertekenen; wie toch eerder over een competitiefilm publiceert, kan zijn pas direct inleveren.
De draconisch maatregel zorgt ervoor dat het dagritme van plusminus 4000 filmjournalisten ernstig is verstoord. De dag begint om 8.30 niet langer met de persvoorstelling van de grote première van die avond, maar met een film uit de tweede competitie Un certain regard. Ofzo.
Omdat het schema me niet helemaal duidelijk was, ben ik maar even langs de persafdeling gelopen. Op mijn vraag hoe ik bijvoorbeeld aan een ‘invitation’ voor Rocketman kom, die volgens het schema verplicht is, verdween de vriendelijke persdame die me te woord stond schielijk achter een deurtje. Ze kwam terug met een collega die het ook niet precies wist. Er waren nog meer persvoorstellingen, zei de een, die op een ander schema staan. Er is geen uitnodiging nodig, zei de ander, het staat er wel maar het is niet zo.
Journalisten die dinsdagavond de openingsfilm The Dead Don’t Die van Jim Jarmusch wilden zien, moesten anderhalf uur van tevoren plaatsnemen in Salle Debussy, waar eerst de rode loper (selfies zijn ook deze editie verboden) en het complete zaalprogramma uit het vijftig meter verderop gelegen Grand Theâtre Lumière op het witte doek te zien waren. De ceremonie werd gepresenteer door een ijdele Franse grappenmaker; er waren liedjes en ellenlange, niet ondertitelde toespraken. In de zaal met journalisten werd steeds harder gezucht en gesteund. Alleen hoofdrolspeler Bill Murray zorgde voor een opleving, toen hij duidelijk zat te knikkebollen bij een verhaal zonder einde van de Mexicaanse juryvoorzitter Alejandro González Iñárritu.
We gaan het zien.
Ik heb het even nagezocht op het embargoformulier en ik mag het nu zeggen: The Dead Don’t Die haalt het niet bij Patterson, Jarmusch’ vorige, en ook niet bij zijn eerdere zombiefilm Only Lovers Left Alive, die in 2014 meedong naar de Gouden Palm.
