Cannes, Vendredi 22 mai 2015
Naar mijn allerlaatste ochtendscreening van dit festival geweest: Chronic van Michel Franco, een soort variatie op Urszula Antoniaks Code Blue, met Tim Roth als engel des doods. Intrigerend, vonden velen. Ik vond die lethargische, murmelende Roth vooral ergerniswekkend. Misschien had ik beter kunnen blijven liggen, maar je weet het natuurlijk nooit, je zou de Gouden Palm-winnaar maar missen… Het zou trouwens kunnen, want ik heb 2 competitiefilms niet gezien: Mon Roi van Maiwenn en Macbeth van Justin Kurzel. Je mist hier sowieso meer dan je ziet.
Daarna direct door naar het einde van de Croisette, voor mijn interview met Hou Hsiau Hsien, en weer terug naar het Paleis, waar ik César Augusto Acevedo’s La tierra y la sombra (Land and Shade; de door Topkapi gecoproduceerde, door het Hubert Bals Fonds ondersteunde film werd later vandaag onderscheiden met de Prix SACD van de Semaine de la Critique) en Corneliu Porumboiu’s Comoară (The Treasure) nog kunnen inhalen in marktscreenings.
Bij marktvertoningen moet ik altijd maar afwachten of ik naar binnen kom. Marktpassen gaan voor perspassen. Ook voor roze passen met stip. Maar ik paste er nog bij, gelukkig maar, want Comoară is een prachtig, minimalistisch sprookje (met zo’n afschuwelijk versie van Opus Dei (Life is Life) aan het einde dat het wel weer grappig wordt…).
Comoară had best in de hoofdcompetitie gekund; ook Le tout nouveau testament van Jaco Van Dormael en Peace to Us in Our Dreams van Sharunas Bartas hadden wat mij betreft niet misstaan. Alex van Warmerdams Schneider vs. Bax trouwens ook niet.
Niet naar de Provençaalse brunch van de burgemeester geweest, want ik moest mijn stuk voor de zaterdagkrant nog naar Het Parool sturen. Een voorspelling loslaten op deze editie is nog niet zo eenvoudig; er zijn weinig films waarover de pers unaniem lovend is. In de meeste polls scoort Carol van Todd Haynes goed, de Fransen vallen massaal voor Mia madre van Nanni Moretti, verder loopt het nogal uiteen. Overigens zijn jury’s in Cannes het zelden eens met de verzamelde filmpers.
Tegen het einde van het festival verschijnen de zogenaamde trades niet meer. Dat is eigenlijk alleen maar jammer omdat de journalistenpolls dan ook niet meer verschijnen, verder mis je er niet zoveel aan. Ze werden natuurlijk altijd alleen maar geproduceerd omdat er advertenties werden verkocht. Maar de stukken op de achterkant van de advertenties zijn steeds vaker non-nieuws, betaald en/of ingestoken. Kraak noch smaak.
Le petit prince nog gezien, een aardige animatiefilm van de Amerikaan Mark Osborne, gebaseerd op het gelijknamige, iconische boekje van Antoine de Saint-Exupéry. Chris Oosterom wees me nog op een extra integrale vertoning van Miguel Gomez. Arabian Nights, maar toen paste het al niet meer in mijn schema, want ik moest naar een interview met Jacques Audiard (Dheepan). En ik kreeg mail van Peter van Bueren over het mysterie van de ‘Raoul’-roepers aan het begin van de voorstellingen. Het blijft voorlopig een mysterie: “Raoul, ik weet het niet precies, het is al minstens 30 jaar. Heel vaag staat me bij dat het te maken zou kunnen hebben met de projectionist, wiens naam werd geroepen toen het licht uit ging en de film niet startte. Misschien weet Derek Malcolm het nog.”
Van Bueren wilde voorts van me weten of zijn vriend Hou gaat winnen, en hij legde me nog even haarfijn uit hoe je zijn naam precies uitspreekt: “Je moet het uitspreken tussen Hoe en How in, zoiets als Hooew. Eerst zei ik ook How, toen Hoe, maar helemaal precies is dat ook niet. Maar erger is dat er nog steeds journalisten zijn die denken dat Hou zijn voornaam is.”
In de Short Film Corner eindelijk ontdekt hoe de zoon van John Lasseter heet, die, zoals hij op de Pixar-persconferentie vertelde, ook een film in Cannes heeft: Bennett Lasseter, en zijn hartverwarmende kortfilm heet tealth, en gaat over een meisje dat is geboren als een jongen. En helemaal tot slot – op aanraden van Christiaan de Schutter, wiens adviezen ik altijd serieus neem – op mijn hotelkamer nog Copain gekeken, een kortfilm van de Vlaamse broers Jan en Raf Roosens die in Cannes meedingt naar de Gouden Palm. Het zijn namen om te onthouden…
