Cannes-slotblog
Zaterdagavond worden in Cannes de Gouden Palm en een karrenvracht aan andere prijzen uitgereikt door de Australische juryvoorzitter Cate Blanchett cum suis. Voor aanvang van het festival, dus zonder iets gezien of gelezen te hebben, dus louter op basis van reputatie en de samenstelling van de jury, zette ik mijn geld als volgt in: Cold War beste film; Nadine Labaki beste regie, de hoofdrolspeelster uit Lazzaro felice beste actrice, en de hoofdrolspeler uit The Wild Pear Tree beste acteur. (Voor deze pool hoefde je alleen maar de filmtitel of -regisseur te noemen, geen namen van de acteurs; bij het zien van Lazzaro felice ontdekte ik dat er eigenlijk geen sprake is van een vrouwelijke hoofdrol).
Nu zou ik toch ook wel wat geld zetten op de Zuid-Koreaanse regisseur Lee Chang-dong. Zijn Burning, gebaseerd op het korte verhaal Barn Burning van de Japanse schrijver Haruki Murakami, voert de journalistenpoll in het vakblad Screen International aan met het Noord-Koreaanse gemiddelde van 3,8 op een schaal van 0 tot 4. Dat is het hoogste gemiddelde in de geschiedenis van die poll. Het zegt overigens niet veel; de vorige lijstaanvoerder, Tony Erdmann van Maren Ade (3,7) ging twee jaar geleden zonder prijzen naar huis. De geschiedenis wijst uit dat jury’s in Cannes doorgaans een andere smaak hebben dan journalisten.
Verder vind ik nog steeds dat Cold War een grote prijs moet krijgen. Three Faces van de Iraanse regisseur Jafa Panahi verdient de prijs voor het beste scenario. En Shoplifters van de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda moet in ieder geval de prijs van de Oecumenische jury krijgen. Les filles du soleil van Eva Husson vond ik de ergste film die ik heb gezien.
Met de prijzen van de parallelfestivals en de tweede competitie Un Certain Regard kan ik goed leven: de Ronaldo-pastiche Diamantino van Gabriel Abrantes en Daniel Schmidt werd onderscheiden als beste film van de Semaine de la Critique; Climax van Gaspar Noé is volgens weer een andere jury de beste film van de Quinzaine des Réalisateurs. En Ali Abbasi’s Gräns is een gewaagde winnaar van Un Certain Regard.
In die competitie waren er ieniemini-troostprijsjes voor de films die met een beetje Nederlands geld tot stand zijn gekomen: Sergei Loznitsa (Dunbass) werd bekroond als beste regisseur; acteur Victor Polster kreeg de prijs voor de beste performance voor zijn adembenemende hoofdrol in Girl van de jonge Belg Lukas Dhont (die ook al de Queer Palm won en van mij ook de Camera d’Or mag krijgen, de prijs voor het beste debuut).
Voor de Gouden Palm heb ik mijn hoop vooral gevestigd op jurylid Andrei Zvyagintsev. En een beetje op Cate Blanchett, Kristen Stewart en Lea Seydoux, die vast en zeker willen laten zien dat ze niet van de straat zijn. Zaterdagavond weten we of mijn wensen uitkomen of dat de jury, die voor het grootste deel uit vrouwen bestaat, een verrassing in petto heeft en de Gouden Palm voor de derde keer in de geschiedenis van het festival aan een vrouw geeft, zoals veel koffiedikkijkers denken…
ps: mijn alleswetende tipgever zegt dat de prijzen vanavond worden verdeeld tussen Pawel Pawlikowski’s Cold War, Shoplifters van Hirokazu Kore-eda, Dogman van Matteo Garrone, BlacKkKlansman van Spike Lee, Ayka van Sergei Dvortsevoy, Capernaum van Nadine Labaki en Lazzara felice van Alice Rohrwacher. Dat is spijtig voor Lee Chang-dong en Nuri Bilge Ceylan (en de filmkunst), maar mits de juiste prijs bij de juiste film terechtkomt kan het een mooi lijstje winnaars opleveren.
