Cannes jour 11, samedi 24 mai
Fijn dat ze een prijs hebben: Timbuktu van Adberrahmane Sissako, bekroond met de Oecumenische Prijs; Lisandro Alonso’s Jauja, onderscheiden door de Fipresci; en Ruben Östlunds Turist, die de Juryprijs Un Certain Regard kreeg.
Beste omschrijving van het festival: “Wat Jeruzalem is voor de joden, Rome voor de christenen en Mekka voor de moslims is Cannes voor filmliefhebbers”, aldus Yoram Globus voor aanvang van The Go-Go Boys, een onderhoudende documentaire over de krankzinnige geschiedenis van Cannon Films.
Beste soundtrack: Leviathan van Andrey Zvyagintsev (Act 1-Year 1 van Philip Glass’ Akhnaten).
Mooiste locaties: het dorp aan de Barentszzee in het noordwesten van Rusland in Leviathan en het hotel in de sprookjesachtige, besneeuwde bergen Anatolia in Winter Sleep.
Naar bericht: de Iraanse actrice Leila Hatami is gedwongen haar excuses aan te bieden vanwege aan kus op de wang van festivalpresident Gilles Jacob op de openingsavond. Een aantal Iraanse studentes diende vervolgens een klacht in, omdat een vrouw volgens de wet geen fysiek contact mag hebben met een man die niet tot haar familie behoord. Hatami kan maximaal 50 zweepslagen krijgen.
Grappigste ‘ontmoeting’: Juryvoorzitter Jane Campion frequenteerde hetzelfde lunchzaakje als ik, maar ondanks mijn verzoek aan de vriendelijke serveerster om me aan een tafeltje bij haar in de buurt te posteren, ben ik tijdens het eten geen steek wijzer geworden.
Slecht nieuws: het lunchzaakje gaat een zes maanden durende verbouwing tegemoet; het personeel staat (tijdelijk) op straat, wat er met ze gaat gebeuren moet nog blijken.
Grootste afwezige: Lise Kleijn, de Nederlandse die 24 jaar de persconferenties in goede banen heeft geleid, maar nu van het goede leven geniet bij haar dochter in Spanje.
Grootste ‘scoop’: de kans dat hij zou komen was natuurlijk altijd al erg klein, ondanks de hoopvolle opmerkingen van directeur Thierry Frémaux voordat het festival begon. Maar toen ik (naar de bekende weg) kwam vragen waarom de persvoorstelling van Jean-Luc Godard uit het programma was verdwenen, kwam perschef Christine Aime vertellen dat ze zojuist een bericht had gemaakt waarin stond vermeld dat Godard definitief naar Cannes zou komen…
Beste openingsscène: The Salvation van Kristian Levring, waarin een naar het Wilde Westen geëmigreerde Deen, zijn vrouw en 8-jarige zoon die hem acht jaar later achterna zijn gereisd van de trein haalt, in een postkoets gaat zitten, waar vervolgens ook twee boerenkinkels instappen. Als het ding in beweging komt, gaan alle remmen los.
Grappigste openingsscène: Mr. Turner, waarin twee Hollandse vrouwen een slechte mop vertellen: ‘Jij bent zeker de leukste thuis… Zegt-ie: ja op de deurknop na, want die geeft iedereen een hand.” Niet ondertiteld, trouwens.
Beelden die op mijn netvlies blijven: de lawine die het op het eerste gezicht zo gelukkige Zweedse gezin op skivakantie treft als ze lekker zitten te lunchen, en de enorme orka die achter de wanhopige hoofdrolspeelster Lilya opduikt als ze aan de rand van een klif bij zee staat.
Meest in het oog springende product placement: de Chanel-juwelen van de door Juliette Binoche gespeelde actrice in Sils Maria.
Opmerkelijke overeenkomst: het gegrom van de contactgestoorde landschapsschilder JMW Turner en het gegrom van de seksverslaafde naar DSK gemodelleerde politicus in Welcome to New York.
Slechtste films die ik niet had willen missen: Welcome to New York van Abel Ferrara en Lost River van Ryan Gosling.
Beste films die ik niet kon uitkijken: Sils Maria, na twaalf dagen in het donker trok ik het lekker belangrijke actrice-geneuzel niet. Ik denk dat veel films die ik in Cannes met hangen en wurgen 3 sterren geef op een persvoorstelling op een doordeweekse ochtend in het Ketelhuis gemakkelijk een ster extra krijgen.
Opvallend: meer een-op-een interviews dan ooit tevoren; de groepen waren ook een stuk kleiner dan vorig jaar
Beste promotiestunt: de bijna complete cast van The Expendables 3 op 2 pantservoertuigen over de Croisette.
In het water gevallen evenement: het was meestentijds schitterend weer: niet té warm met een lekker zonnetje – het campagnebeeld, Marcello Mastroianni met zonnebril, was goed gekozen. Eén dag motregenede het, en de dag daarna stortregende het een paar uur, juist op het moment dat in de tuin van de burgemeester een Provençaalse lunch voor de filmcritici stond gepland.
Leukste goodiebag: de Dirty Sex Kit die werd uitgereikt op het Welcome to New York-party, met handboeien, een zweepje en een maskertje.
Al te vaak in competitie: Ken Loach, voor de twaalfde keer. De twaalfde keer! Zou hij soms een vreselijk geheim kennen van festivaldirecteur Thierry Frémaux?
Meest gemist: goeie, geruchtmakende films van grote regisseurs en/of kleine, uitgesproken films die net wat kunstzinniger zijn dan het gros van het aanbod dat nu in competitie draaide.
Meest gemist 2: hardlopen en zwemmen. Pas op de allerlaatste dag tijd om even een duik te nemen.
Schrikbeeldje: “Week-end 24 et 25 mai 2014 : forte affluence attendue à l’aéroport.” Het viel gelukkig mee…
