Cannes Dag 11: zaterdag 25 mei
Zondag worden in Cannes de prijzen verdeeld. Het zal mij benieuwen met deze jury, bestaande uit Steven Spielberg, Nicole Kidman, Christoph Waltz, Ang Lee, Daniel Auteuil, Vidya Balanen, Cristian Mungiu, Lynne Ramsay en Naomi Kawase. Laatstgenoemde laat haar oren in ieder geval niet hangen naar juryvoorzitter Spielberg; zij negeerde diens oproep om met de complete jury naar de rode loper-première Roman Polanski’s La Vénus à la Fourrure te gaan, maar bezocht ’s ochtends in haar eentje de persvoorstelling.
“Ik hoop dat we een film zullen zien, die maakt dat we elkaar na afloop aankijken en allemaal direct beseffen: dít is de Gouden Palm,” zei de Taiwanees-Amerikaanse regisseur Ang Lee tijdens een persconferentie op de eerste middag van het festival van Cannes. Of de jury zo’n moment heeft beleefd? Het is wel precies wat Volkskrant-collega Bor Beekman en ik hadden na afloop van – en eigenlijk na een seconde of dertig kijken tijdens – de persvoorstelling van La vie d’Adèle.
Koffiedikkijken dan maar, Ik ben een beetje bang dat er belangrijke prijzen terecht gaan komen bij Paolo Sorrentino (La grande bellezza) en Asghar Farhadi (Le passé), die ik wel goed vind, maar niet hemelschokkend. En ik kan niet zo goed bedenken welke prijs nu precies naar Borgman zou kunnen gaan. Volstrekt kansloos voor welke prijs dan ook lijken me Un chateau en Italie, Grigris en Shield of Straw. Over de kansen van La Vénus à la Fourrure van Roman Polanski en Only Lovers Left Alive van Jim Jarmusch kan ik moeilijk iets zeggen; die heb ik helaas niet gezien.
Mijn voorspelling
Gouden Palm: Le passé van Asghar Farhadi
Grote Prijs: La grande bellezza van Paolo Sorrentino
Prijs voor de Beste Regisseur: Roman Polanski voor La Vénus à la Fourrure
Jury Prijs: Like Father, Like Son van Hirokazu Kore-eda
Prijs voor het Beste Scenario: Nebraska van Alexander Payne
Prijs voor de Beste Actrice: Adèle Exarchopoulos in La vie d’Adèle
Prijs voor de Beste Acteur: Michael Douglas in Behind the Candelabra
Mijn persoonlijke voorkeur
Gouden Palm: La vie d’Adèle van Abdellatif Kechiche
Grote Prijs: A Touch of Sin van Jia Zhangke
Prijs voor de Beste Regisseur: Hirokazu Kore-eda voor Like Father, Like Son
Jury Prijs: Borgman van Alex van Warmerdam
Prijs voor het Beste Scenario: Inside Llewyn Davis van Joel en Ethan Coen
Prijs voor de Beste Actrice: Adèle Exarchopoulos in La vie d’Adèle
Prijs voor de Beste Acteur: Oscar Isaac in Inside Llewyn Davis
En verder…
Beste film van een vrouw in competitie: Un château en Italie van Valeria Bruni Tedeschi (er draaide maar één film van een vrouw in competitie).
Beste film van een Afrikaan in competitie: Grigris van Mahamat-Saleh Haroun (er draaide maar één film van een Afrikaan in competitie).
Beste soundtracks: Inside Llewyn Davis (folk van en geïnspireerd door Dave Van Ronk), Les Salauds (Tindersticks) en La grande bellezza (ondanks Henryk Gorecki’s Symphony No. 3, waarmee Sorrentino wat mij betreft bewijst dat hij eigenlijk niets te zeggen heeft)
Onvoorstelbaar dat ze door de censuur zijn gekomen: Les manuscrits ne brûlent pas van de Iraniër Mohammad Rasoulof en A Touch of Sin van Jia Zhangke.
Mooiste setting: de kerncentrale in Grand Central
Verkeerdst begrepen vraag op een persconferentie: ‘Heeft u wel eens een film van Alex van Warmerdam gezien?’ (verpakt in een lange schets van de Nederlandse filmsituatie) aan juryvoorzitter Steven Spielberg. Die werd door de spreekstalmeester verhaspeld tot ‘Heeft u wel eens een Nederlandse film gezien?’, wat vervolgens, inclusief Spielbergs antwoord (‘nee’), een geheel eigen leven ging leiden op internet.
Meest bizarre gedachtenkronkel: “I think women understand [Jeune et Jolie] more than men. I think men are afraid because it’s like, “Oh my God. There is all that in the head of a woman?” She is very powerful. But I think women can really be connected with this girl because it’s a fantasy of many women to do prostitution. That doesn’t mean they do it, but the fact to be paid to have sex is something which is very obvious in feminine sexuality.” – de Franse regisseur François Ozon in The Hollywood Reporter (toch wel jammer dat ik mijn interview heb afgezegd…).
Geinigste quote: ‘Everything you touch, turns into shit. Like you’re King Midas’s idiot brother’ in Inside Llewyn Davis van The Coens.
Opvallend: in zowel de Nederlandse coproductie Heli als in Omar van de Nederlands-Palestijnse regisseur Hany Abu-Assad wordt een piemel in de fik gestoken. “Er staat een pik in de fik”, zong een aantal Nederlandse journalisten na afloop van de persvoorstelling, op de maat van ‘Er staat een paard in de gang’.
Beste promotiestunt: de Chopard-juwelendiefstal uit een kluis in een hotelkamer op de avond voor de wereldpremière van Sofia Coppola’s The Bling Ring. Alleen was het geen promotiestunt. Tijdens het festival verdwenen ook de geleende oorbellen van Borgman-actrice Hadewych Minis. En op de laatste dag werd nóg een juwelendiefstal gemeld: een diamanten halsketting van De Grisogono ter waarde van 2 miljoen dollar, tijdens een diner met sterren als Paris Hilton en Sharon Stone in Hotel Du Cap-Eden-Roc in Antibes. Terwijl er 80 bodyguards rondliepen…
Palme Dog: de prijs voor de beste vertolking van een hond ging naar de blinde poedel van de door Michael Douglas vertolkte Liberace. Ik vond het hondje dat de nek wordt omgedraaid in Heli eigenlijk beter. En de allerbeste vertolking van een beest zit in Inside Llewyn Davis, maar is van een kat. Die kat schreven de Coens pas later in het script, vertelden ze in Cannes, nadat ze ontdekte dat hun film helemaal geen plot had.
Eervolste uitnodiging: Van scheidend Festival-president Gilles Jacob voor een diner met filmmakers en hotemetoten in het Carlton. Als entourage, maar toch. Hoop dat het me lukt om volgend jaar ook een keer naar een lunch van sponsor Electrolux te gaan. Die laat iedere middag 2- en 3-sterrenkoks maaltijden maken geïnspireerd op films, zoals The Piano…
Meest ongepaste bericht: “De cast van de film [Borgman] werd op rode loper bijgestaan door minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, Jet Bussemaker. De minister vond het ondanks de economische crisis in Nederland niet ongepast om naar Zuid-Frankrijk af te reizen”, in NU.nl. Het bezoek van Bussemaker aan Cannes was volkomen gerechtvaardigd; haar aanwezigheid onderstreepte niet alleen het unieke karakter van Van Warmerdams uitverkiezing voor de Gouden Palm-competitie, daags na de wereldpremière sprak de minister in het Nederlandse Paviljoen ook met collega’s uit de landen waarmee Nederland veelvuldig co-produceert. En met Het Parool – ook niet onbelangrijk…
Mmmmh, had ik dit wel willen weten? Tussen al het gefluister op niets af, verklapte Léa Seydoux dat zij tijdens de opnamen van de seksscènes van La vie d’Adèle een ‘vagina-prothese’ had gedragen.
Meest gemiste film: Nymphomania van Lars von Trier, de meest gemiste regisseur van het festival. Hoe behoorlijk de competitie ook was, er ontbrak net als vorig jaar een beetje sjeu. In Cannes werd wel een kort fragment van Nymphomania vertoond aan de distributeurs die de film al hebben gekocht; een minutenlange, snoeiharde SM-scène met Charlotte Gainsbourg.
Top (20)13
La vie d’Adèle – Abdellatif Kechiche
Like Father, Like Son – Hirokazu Kore-eda
L’image manquante – Rithy Panh
A Touch of Sin – Jia Zhangke
Inside Llewyn Davis – Joel en Ethan Coen
Omar – Hany Abu-Assad
La Jaula de Oro – Diego Quemada-Diez
Heli – Amat Escalante
Borgman – Alex van Warmerdam
Les Salauds – Claire Denis
A Story of Children and Film – Marc Cousins
Les manuscrits ne brûlent pas – Mohammad Rasoulof
Seduced and Abandoned – James Toback
Zie ook mijn sterretjes op Cinema.nl.
