Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Wim T. Schippers. T/m 14/4 in Arti et Amicitiae, Rokin 112.
Vorige week ontving Wim T. Schippers (Groningen 1942) de Arti-medaille 2013, een tweejaarlijks eerbetoon van de leden van Arti et Amicitiae aan een eigentijdse collega-kunstenaars. De prijs bestaat uit 5000 euro, een medaille en een tentoonstelling in de expositieruimte boven de Amsterdamse sociëteit.
Te zien zijn zwart-witfoto’s van zijn vroege performance-achtige activiteiten in Museum Fodor en van zijn Pindakaasvloer – zonder iets van toelichting overigens. Er staan vitrinekasten boordevol Sjef van Oekel-strips, Ronflonflon-boeken, dvd’s met hilarische televisieklassiekers als De lachende scheerkwast, en programmaboekjes en flyers van toneelstukken als Wuivend graan en Het laatste nippertje.
Maar het leukst is de beeldende kunst. Van zijn Composition avec Cube (1969) tot zijn Komposition Rudimentär (1982); elk werk geeft blijk van een gedegen vakmanschap én een soort superieure minachting voor dat vakmanschap en – vooral – Kunst met een hoofdletter K. Er toch vielen de fraaie collages en tekeningen zo in de smaak van Stedelijk Museum-directeur Willem Sandberg dat die ze aankocht en de jonge kunstenaar subiet een tentoonstelling in het vooruitzicht stelde.
Ook Tulips (1966) wordt vertoond, de nog geen drie minuten durende eerste aflevering uit een reeks ‘genuine sad movies’, waarvoor Schippers het scenario schreef: de camera draait langzaam om een bosje tulpen dat op een jaren vijftig-wandmeubel staat en terwijl de dramatische muziek aanzwelt, valt een enkel blaadje. The End.
Ernaast staat een Tinguely-achtige machine, met de onuitsprekelijke naam djnoQstrvixsc (2002), die draait en puft en knippert. Ja, Schippers is waarlijk van vele markten thuis. Zijn Duchamps-achtige genie komt misschien nog wel het beste naar voren uit een werk dat geen werk is: in een hoek hangt een vieze theedoek aan de thermostaat. De lap zou na de opening per ongeluk kunnen zijn blijven hangen, het is echter een welbewuste ingreep van de kunstenaar. Op het klimaatbeheersingsapparaat eronder ligt iets wat op een zwabber lijkt en er steekt ook een groen takje uit.
‘Het lukt Wim T. Schippers telkens weer zijn publiek in verwarring te brengen en met vragen achter te laten,’ stelt de Arti-jury met recht in zijn rapport. ‘Met zijn absurde werken en acties tart hij de vaak te serieuze en zelfingenomen posities van de kunstwereld. Schippers is een constante bron van ideeën en altijd bereid zichzelf en zijn handelen als kunst te manifesteren.’
