Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Larry Fink, The Vanities. T/m 18/2 bij Wouter van Leeuwen, Hazenstraat 27.
Op de uitvouwbare Hollywood-cover van de Vanity Fair staan deze maand onder anderen de rijzende sterren Rooney Mara, Jessica Chastain en Mia Wasikowska. Op hun paasbest, gefotografeerd door Mario Testino. In het blad staan nog veel meer Hollywoodsterren: ‘The 2012 awards heavyweights get star treatment from V.F.’s ace photographers’.
‘The Hollywood Issue’ is een aanloopje naar de 84e editie van de Academy Awards. Het evenement mag de laatste jaren met een imagoprobleem kampen – de kijkcijfers van de uitreiking lopen terug –, de traditionele Vanity Fair Oscar Party is nog altijd ‘the hottest ticket in town’: Oscarwinnaars en -genomineerden en andere celebs staan te trappelen om erbij te zijn.
De Amerikaanse fotograaf Larry Fink (1942), wiens werk te zien was in het MoMA en het Whitney Museum of Modern Art, liep tien jaar rond op de exclusieve V.F.-feestjes. Maar anders dan veel collega’s focuste hij niet op de zonzijde van de roem, rijkdom en schoonheid, in tegendeel.
Neem het onderonsje tussen Meryl Streep in met Natalie Portman, beiden in schitterende jurken, die fraai afsteken tegen de inktzwarte achtergrond. Streep zegt iets in het oor van Portman, die haar ogen gesloten heeft. Op Portmans gezicht staat een vreemde kramp. Is het door wat Streep haar influistert? Is het de hand van haar ervaren collega, die zwaar op haar schouder drukt? Of is het gewoon laat?
Of neem het portret van Kate Winslet, gemaakt in 2009, nadat ze een Oscar won voor haar rol in The Reader. De Oscar rust in haar linker arm; in haar rechterhand houdt ze een nog bijna vol glas champagne. Haar hoofd is naar links gedraaid, waardoor haar nek merkwaardig strak gespannen staat en haar gezicht – waar iedere andere fotograaf waarschijnlijk op zou inzoomen – in haar eigen slagschaduw verdwijnt en ze nauwelijks nog onherkenbaar is.
Met genadeloze flitslicht toont Fink de leegte en de oppervlakkigheid. Zijn beelden van silicone decolletés, strakgetrokken nekken en gerimpelde vingers en handen zijn beeldschoon en angstaanjagend tegelijk, knetterhard en humorrijk. De Kermis der IJdelheid in optima forma.
Marinus Boezem, Cistercian Light. T/m 25 februari in Art Affairs, Veemkade 354.
Conceptueel kunstenaar Marinus Boezem (Leerdam 1934) bouwt zijn hele werkende leven al kathedralen en basilieken. Geen hemelhoge stenen gewelven met metershoge glas-in-lood ramen, maar veel prozaïscher creaties. De een bestaat uit 178 Italiaanse populieren (De Groene Kathedraal bij Almere), een ander uit enorme rotsblokken (Abri, aan de Oosterschelde in Vrouwenpolder), een derde uit graan dat langzaam werd opgegeten door witte duiven (A Volo d’Uccello, in de Vleeshal in Middelburg).
In Art Affairs is nu Boezems vroege project La Lumière Cistercienne te zien: 21 in glas geëtste plattegronden van kathedralen, kloosters en basilieken van de Cisterciënzer orde, een kloosterorde die aan het einde van de 11e eeuw werd opgericht in Frankrijk.
Zoals de Cisterciënzers hun kerken bouwden opdat het licht optimaal kon binnenvallen, zijn nu de plattegronden op zo’n manier tegen drie witte galeriemuren bevestigd dat het licht van buiten en het kunstlicht van de spotjes steeds weer wisselende schaduwen kunnen creëren op de maagdelijk witte achtergronden.
De schaduw als suggestie van licht en ruimte: het effect is betoverend.
Matt Bryans en Wojciech Bakowski. T/m 3 maart in Martin van Zomeren, Prinsengracht 276hs.
Het zijn panorama’s, zo veel is in één oogopslag duidelijk, maar pas bij nadere bestudering wordt hun ware aard duidelijk. De zeven, metersbrede werken van de in Noorwegen woonachtige Brit Matt Bryans blijken opgebouwd uit honderden repen en reepjes krantenpapier, veelal onbedrukte stukken, waar de (Noorse) koppen van de ommezijde lichtjes doorheen schijnen.
Het zijn met maniakale precisie gemaakte zeegezichten en landschappen; zoekplaatjes in oneindig veel tinten grijs en wit, met hier en daar een vergeeld stuk krant dat prettig dissoneert. Een zwarte berg blijkt uit geweren te bestaan.
Bryans werk is gecombineerd met het fraai, constructivistische animatiefilmpje Spoken Movie 5 van de jonge Pool Wojciech Bakowski, dat in een wit bouwwerkje in het midden van de galerie wordt vertoond. De flarden muziek en hypnotiserende, Pools gesproken stream of consciousness die in de galerie doordringen passen wonderwel bij Bryans sferische, mysterieuze collages.
