Zwart-wit
Geen kwaad woord over Hans Aarsman; zijn wekelijkse rubriek in de Volkskrant is onovertroffen en de bundeling Ik zie ik zie is een ideaal (verjaars)cadeau. Maar soms draaft hij een beetje door. In het filmpje op de Volkskrant-site bijvoorbeeld, waarin hij tijdens een bezoekje aan de Keukenhof wat af moppert over fotografie in het algemeen en zwart-wit in het bijzonder.
Fotografie is voor een groot deel de rommel uit je beeld houden, stelt Aarsman. Sommige mensen zakken daarom door de knieën, anderen fotograferen keurig geordende onderwerpen. Een andere manier is zwart-wit. ‘Dat is een makkelijke manier om orde aan te brengen in de zichtbare wereld. Dat vind ik er minder aan. Omdat het minder werkelijk is.’
Dan komt hij tot de kern: Anthony Suau’s winnende World Press Photo (van 4 mei tot en met 28 juni te zien in de Oude Kerk in Amsterdam) is ‘gewoon in kleur genomen, hoor’. ‘Die digitale camera’s nemen alles in kleur. Achteraf heeft de fotograaf gezegd: die oranje prullenbak op de achtergrond, die is zo rommelig. Ik doe ‘m gewoon in zwart-wit. Dat geeft wat meer stemming.’
Aarsman heeft er meer verstand van dan ik, maar ik heb het in geen enkel interview met Suau kunnen vinden, dat hij al zijn foto’s over de kredietcrisis in Amerika één voor één heeft omgezet van kleur naar zwart-wit.
Nog meer meesterlijk zwart-wit: de portretten van Richard Avedon, nog tot en met 13 mei te zien in Foam in Amsterdam. Over Avedon was Aarsman onlangs in een interview in de Volkskrant ook al weinig complimenteus. ‘Avedon zal vast en zeker betrokken zijn geweest bij zijn onderwerpen. Dat was ik ook wel. Maar je waait langs. Je doet je onderwerp en je bent vertrokken. Dan doe je je volgende onderwerp – en bent vertrokken. Waar gaat dat over? Wat is dat voor vak? Er zit iets in dat me altijd heeft tegengestaan.’
Ik vind Avedon foto’s stuk voor stuk van een ontroerende schoonheid. Aarsmans observaties en overpeinzingen in ‘De Aarsman Collectie’ vind ik ook zeer de moeite waard. Moet ik nu kiezen?
Jan Pieter Ekker
