Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue III hangt weer in het Stedelijk. Met wat vertraging…
Het officiële persmoment duurde wat langer dan gepland; de speciaal beklede haakjes waaraan Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue III moest worden bevestigd waren namelijk spoorloos. En de man die wist waar ze waren was ziek en nam zijn telefoon niet op. Dus moesten er nieuwe haakjes gefabriceerd worden.
Dat uurtje kon er ook nog wel bij, na die dertien jaar dat Barnett Newmans beschadigde meesterwerk niet in het Stedelijk te zien was geweest…
Toen het er eenmaal hing, was het kleiner dan ik me herinnerde. En minder rood. En toch vond ik het nog altijd gruwelijk mooi, krachtig en hypnotiserend.
Zo dicht als ik er bovenop stond als tijdens de perspresentatie, zal waarschijnlijk nooit meer gaan. De bewakers keken zorgelijk, maar lieten ons begaan. Dank, het was een geweldig voorrecht!