Wetering Galerie sluit na 40 jaar zijn deuren met ‘The Last Picture Show’
“Het gekke is dat het de laatste tijd eigenlijk vrij goed gaat. Er was een tijd dat het heel slecht ging. Toen heb ik anderhalf jaar geleden mijn tweede ruimte afgestoten, en sindsdien heb ik eigenlijk weinig te klagen. Het bleek beter te functioneren dan die grote galerie, omdat ik weer solotentoonstellingen ging maken. Dat sloeg aan; van die kleine, compacte tentoonstellingen van één kunstenaar. Het was goed en het was leuk. En toch had ik geen zin meer om hier vier middagen per week te zitten.”
In zijn galerie aan de Lijnbaansgracht, temidden van de tentoonstelling The Last Picture Show, met werk van 28 kunstenaars met wie hij de laatste jaren werkte, vertelt Michiel Hennus over de afsluiting van zijn 40-jarige galeriebestaan. Het was niet nodig om te stoppen, benadrukt hij, maar toen een oude, wijze vriend hem tijdens een etentje voorhield dat hij er beter mee op kon houden terwijl hij nog vitaal was, raakte dat een snaar.
“Ik vond het een zeer interessante gedachte om te stoppen in mijn vitaliteit, en niet te wachten tot het niet anders kan. Wat ik ook leuk vond, was om er een slotfeest aan vast te knopen. Als je gedwongen wordt te stoppen, heb je daar natuurlijk helemaal geen zin in. Vorige week had ik een tent van 12 bij 6 meter op straat staan. Die stond bomvol, het was spectaculair. Ik had dezelfde wijn die ik al vijftien jaar schenk, maar iedereen vond hem opeens verschrikkelijk lekker! En ook niet onbelangrijk: er is goed verkocht. Tijdens het feestje zijn 16 van de 28 werken verkocht.”
Tijdens het slotfeest heeft een van zijn kunstenaars ook al een nieuwe galerie gevonden; een aantal andere kunstenaars had al een tweede galerie. “Voor de overigen is het een kans om eens iets nieuws te beginnen. Je wordt gedwongen op pad te gaan. Dat is niet alleen maar opportunistisch gedacht, dat geloof ik echt. Mijn nichtje Elspeth Diederix, bijvoorbeeld, heeft hier een tijdje geëxposeerd toen ze net van de academie kwam. Maar ik geloof dat ik haar al na drie jaar heb gezegd dat ze weg moest. Zij is misschien een specifiek geval, maar als je heel comfortabel bij een galerie zit, heb je op een gegeven moment geen drive meer.”
Voor sommigen zal het moeilijk worden, beseft Hennus, want hij heeft ook kunstenaars in zijn stal van wie hij maar heel weinig heeft verkocht, maar met wie hij nu eenmaal een speciale band heeft. “Ik houd van tamelijk ambachtelijke kunst; van kunst die getuigt van een zekere verfijning, en…”
Precies op dat moment stapt een jongeman de galerie binnen, die vraagt naar tekeningen van Gummbah. “In de la met GU”, antwoordt Hennus droog. Terwijl zijn assistente, de kunstenares Hinke Schreuders, die ook tot zijn ‘stal’ behoort, drie mappen met tekeningen tevoorschijn tovert, praat Hennus rustig verder. “Een zekere verfijning dus. Er zit wel een soort lijn in, maar het is moeilijk om precies te benoemen wat het nu is. Er moet een soort eenvoud aan ten grondslag liggen. En het moet een eigen signatuur hebben.”
“Kijk zelf maar”, zegt Hennus, terwijl hij wijst van werk naar werk. Van schilders als Sander van Deurzen en Ad Gerritsen, van de fotografen Awoiska van der Molen en Scott Neary. Van Hinke Schreuders, die op linnen borduurt, van Kim van Norren, die citaten uit speeches en songteksten verwerkt in geschilderde kleurvlakken, en van Gummbah. “Ik heb een enorm zwak voor Gummbah. Dat heeft vooral met taal te maken.”
De klant kijkt op. Hij heeft zijn keuze gemaakt: een tekening waarop een vrouw een papiertje met het getal 27 richting haar date schuift. “Dit is, kort samengevat, mijn telefoonnummer”, zegt ze. “Dat zal ik wel missen”, zegt Hennus. “Dat je je kunstenaars kunt bellen om te vertellen dat je weer een werk hebt verkocht.”
The Last Picture Show. T/m 28/12 in Wetering Galerie, Lijnbaansgracht 288.
