jpekker

Vliegende schotels en organen aan touwtjes

Frederik Heyman voor 'I was struck by lightning seven times...'.

De in het helblauw gestoken man is er, eufemistisch gesteld, slecht aan toe: zijn rechterarm ontbreekt vanaf de elleboog (het afgerukte stompje klemt een schilderspalet vast). Uit zijn linkerbovenbeen steekt een groot wit bot. De ingewanden puilen uit zijn opengesperde borstkast. Tot overmaat van ramp dreigt er een enorme boom bovenop hem te vallen.

I was struck by lightning seven times at the same time as painting your portrait seven times heet de foto, gemaakt door de jonge Vlaamse (mode)fotograaf Frederik Heyman. De lange titel verklaart een hoop: de man is zeven maal getroffen door de bliksem, terwijl hij portretten schilderde (er zijn zeven verwoeste schilderijtjes te zien). Maar hij vertelt niet het hele verhaal; bij nadere inspectie valt er nog genoeg te ontdekken. Zo blijkt de man toch uit één stuk. Het afgehakte been hoort bij een man die rechts van hem staat, die voor een groot deel zwart is geverfd, waardoor hij op dat afgereten been na in de donkere achtergrond verdwijnt. De losse arm is van een tweede ‘zwarte man’, die verder ook bijna onzichtbaar is; de rondvliegende organen hangen aan touwtjes. Heyman deed er drie weken over om het tafereel op te tuigen in zijn studio in Antwerpen. Met behulp van restafval en wat vrienden.

De inspiratie voor de metersgrote, schilderachtige foto vond Heyman in Madrid, waar een straatartiest mimede dat hij in het oog van een heftige storm stond, én in Het Guinness Book of Records: er is werkelijk een man zeven keer door de bliksem getroffen, zonder dat hij er iets blijvends aan heeft overgehouden.

Op soortgelijke wijze heeft Heyman ook de elementen water en wind verbeeld. Of beter: hij laat zien hoe de wereld er uitziet direct ná een tsunami (We were crying an ocean while cutting onions and unfortunatley were hit by a tsunami) en een storm (I was riding backwards 52 km to go back in time to start all over again). En ook hier zijn de titels mede ontleend aan bizarre records (‘uien schillen’ en ‘achteruit fietsen’ om precies te zijn).

In korte filmpjes toont Heyman (hij studeerde grafische en illustratieve vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen en haalde vervolgens een tweede master als fotograaf) hoe zijn fantasierijke, surreële, detail- en humorrijke werken tot stand komen; iemand mocht eens gaan denken dat hij alles met photoshop in elkaar zet. Niet dus. Het is houtje-touwtje ten top, te vergelijken met de manier waarop Michel Gondry films maakt. Met een vleugje David LaChapelle.

Het geldt ook voor de andere series die in het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond zijn samengebracht onder de noemer ‘A Full Stomach’. In The Roof Top-project is een simpel houten dak het leidmotief, dat in elke foto weer iets anders beschermt of verbergt. Er is een ‘Suicidal Rooftop’ en een ‘Extraterrestrial Rooftop’, met een vliegende schotel aan touwtjes, zo weggevlogen uit de films van Ed Wood. Daarnaast zijn er tekeningen en schetsen waarin allerlei details uit de foto’s te herkennen zijn. En er zijn filmpjes waarin honderden objecten in verschillende vormen worden gestapeld. Een half uur duurt het, dan is vanuit het niets een hand ontstaan. Die verandert weer in een pistool, waaruit met behulp van touwtjes, een man in een wit pak die bijna in de witte achtergrond verdwijnt, én Heymans ongebreidelde geest, in een vloek en een zucht een dodelijk slachtoffer maakt. Als je even met je ogen knippert, heb je het gemist. En moet je weer een half uur wachten.

Frederik Heyman: A Full Stomach. T/m 7 november in het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond. www.brakkegrond.nl.