Vijf keer is scheepsrecht voor Michael Haneke
Nadat hij vier keer eerder misgreep, heeft de Oostenrijkse misantroop Michael Haneke dan eindelijk zijn Gouden Palm, voor de in zwart-wit gedraaide perisodefilm Das weisse Band, over een groep kinderen uit een streng-protestantse gemeenschap in een Noord-Duits dorp aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Hij liep al tien jaar rond met het idee voor deze film, vertelde Haneke eerder deze week op een persconferentie. ‘Het leek me interessant een groep kinderen te tonen die absolute waarden krijgen onderwezen, en hoe ze die waarden overnemen. Ik wil laten zien wat de consequenties zijn, te weten: alle soorten van terrorisme. Als absolutisme wordt gekoppeld aan een ideaal, wordt dat ideaal onmenselijk – of het nu politiek of religieus is.’ ‘De film moet niet worden gezien als een commentaar enkel op fascisme’, voegde hij er nog aan toe.
Opmerkelijk: Haneke kreeg de prijs uit handen van juryvoorzitter Isabelle Huppert, die in 2001 in Cannes werd bekroond als beste actrice voor haar rol in Haneke’s gewaagde Elfriede Jelinek-verfilming La pianiste.
Ook tegen de bekroning van Jacques Audiard, die de Grote Prijs kreeg voor zijn beklemmende gevangenisfilm Un prophète, kan geen mens in gerede bezwaar maken, en hetzelfde geldt voor de Lifetime Achievement Award voor een andere Fransman, Alain Resnais, voor zijn ‘exceptionele bijdragen aan de filmgeschiedenis’.
De acteursprijzen zijn eveneens goed terechtgekomen: de Oostenrijker Christoph Waltz steelt de show in Quentin Tarantino’s brutale draai aan de Tweede Wereldoorlog Inglorious Basters; Charlotte Gainsbourg overtuigt als psychotische moeder in Antichrist, waarmee Lars Von Triers zijn eigen duivels probeert te bezweren.
De Juryprijs werd gedeeld door de vampierfilm Bak-Jwi van de Koreaan Park Chan-Wook en Fish Tank van Andrea Arnold. (En dus ook een beetje voor coproducent Kees Kasander – spreekt Nederland toch een woordje mee.)
Dan blijven er maar twee malle onderscheidingen over: dat de Filipijn Brillante Mendoza werd bekroond tot beste regisseur voor Kinatay lag wat mij betreft niet voor de hand – en niet alleen omdat Serbis die vorig jaar in competitie draaide veel beter is. En dat Mei Feng werd bekroond voor het scenario van Lou Ye’s Spring Fever had ik ook niet kunnen denken.
Er zit overigens wel één schitterende scène in Spring Fever: als een jonge vrouw heeft ontdekt dat haar man een relatie heeft, met een man nog wel, maken ze thuis ruzie. Dan belt zijn vader om hen voor het eten uit te nodigen en moet hij doen alsof er niets aan de hand is, terwijl zij steeds hysterischer wordt. Daar hadden er wel wat meer van in mogen zitten…
Mijn persoonlijke favoriet is overigens ook in de prijzen gevallen: Politist, Adjectiv van de Roemeen Corneliu Porumboiu kreeg de Juryprijs in de sectie Un Certain Regard en werd bovendien bekroond door de Fipresci. De internationale club van filmcritici vond Das weisse Band de beste film uit de officiële selectie.
Wie zegt dat critici er geen verstand van hebben…
