Versiertruc van zelfingenomen playboy
Of het nu bewondering is of ideeënarmoede, nieuw is het in ieder geval niet; Hollywood laat traditioneel een begerig oog vallen op ingewikkelde thrillers van Europese makelij….
Het resultaat is zelden bevredigend. Gus van Sant verfilmde hetzelfde script en storyboard als Hitchcock, hanteerde hetzelfde opnameschema en dezelfde camera-instellingen, maar zijn postmoderne reproductie kan niet in de schaduw staan van Psycho.
George Sluizer maakte zélf een Amerikaanse remake van zijn geslaagde psychologische thriller Spoorloos, maar met een andere cast en crew en een andere producent, die een minder zwart einde eiste. Je vraagt je af wat dán de reden voor de herverfilming was.
Dat Hollywood-ster Tom Cruise direct verkocht was toen hij Abre los ojos (1997) van het Spaans-Chileense wonderkind Alejandro Amenábar zag, is niet verwonderlijk: de hoofdrol van verwende, zelfingenomen, gewetenloze playboy, wiens leven van de ene op de andere dag op zijn kop wordt gezet, is hem op het lijf geschreven. (Een bijkomende reden, zo bleek later, was hoofdrolspeelster Penélope Cruz – er zijn goedkopere versiertrucs te bedenken.)
Cruise verwierf de rechten voor een Amerikaanse remake en vroeg Amenábar voor de regie. Die had geen trek hetzelfde kunstje nogmaals op te voeren, en maakte de door Cruise geproduceerde thriller The Others, met Nicole Kidman in de hoofdrol. Als alternatief vond Cruise Cameron Crowe bereid, met wie hij eerder de succesvolle romantische komedie Jerry Maguire maakte.
Crowe’s film volgt voor het grootste deel op bijna slaafse wijze het origineel van Amenábar – een enigszins pretentieuze kruising tussen The Picture of Dorian Gray en Beauty and the Beast, waarin liefdesgeschiedenis, psychologische thriller, science fiction en whodunnit worden vermengd.
Ook in dit geval levert het kopieerwerk geen goede film op: waar Abre los ojos tenminste nog intrigerend (er is bij momenten geen touw aan vast te knopen) en sfeervol was, is Vanilla Sky plat en voorspelbaar; alles wordt keurig uitgelegd, en voor wie niet goed heeft opgelet nog maar een keer.
Crowe slaagt er geen moment in de juiste verhouding te vinden tussen imiteren en vernieuwen. ‘Abre los ojos, Open Your Eyes’, galmt er in het openingsshot door de kamer van patser David Aames (Cruise). Het is zijn wekker – half Spaans, half Engels ingesproken door zijn bloedmooie seks-vriendinnetje Julie (Cameron Diaz).
Nadat hij zichzelf nog eens goed heeft bewonderd in de spiegel, rijdt David in zijn Ferrari naar zijn werk. Langzaam breekt de paniek bij hem uit: waar hij ook kijkt, er is geen mens te bekennen. Op straat niet, in Central Park niet, bij de bushalte niet, en op Times Square niet. Is dit een droom? Onzeker kijkt David op zijn horloge: 5 over 9. Spitsuur.
De verhuizing van Madrid naar New York zorgt voor fraaie plaatjes, onder meer van het onaangetaste World Trade Center, maar de meest andere aanpassingen – commentariërende popsongs en zelfbewuste verwijzingen naar film- en popcultuur – voegen weinig toe.
Crowe heeft niet zoveel met actie en spanning, lijkt het. Vanilla Sky wil maar geen nachtmerrie wil worden.
Vanilla Sky van Cameron Crowe, woensdag 3 oktober, 20:30 uur, RTL8
