jpekker

Cannes, Samedi 16 mai 2015

IMG_0443

Van Nanni via Woody naar Amy; dat was zo een beetje mijn ochtendprogramma. In Mia Madre speelt Nanni Moretti zelf de broer van een vrouwelijke filmregisseur die een film aan het maken is over ontslagen fabrieksarbeiders, terwijl hun moeder aan het doodgaan is. Hij praat op dezelfde paternalistische, belerende manier tegen zijn oude moeder als de film de kijker bejegent. Ik kan ook niet tegen dat perfect getrimde baardje.

Daarna in een razend tempo naar Hotel Martinez voor mijn interview met Woody Allen. Er waren meer journalisten die om overplaatsing naar de eerste groep hadden gevraagd, we waren met tien. En toch was het een goed gesprek: Allen had er zin in, en als hij eenmaal begint te vertellen is er geen houden meer aan. Tot wanhoop van zijn pr-agente, want Allen bleef maar doorpraten, ook nadat zij de kamer was binnengekomen ten teken dat het gesprek was afgelopen.

Daarna La Croisette weer af, terug naar het Palais voor Amy. Onderweg kwam ik Bor Beekman tegen, op de automatische piloot liepen we samen naar Debussy, de op een na grootste zaal. Toen we daar distributeur Gerard Huisman van Contactfilm zagen zitten, wisten we dat wij verkeerd zaten. Hij ging naar As mil e uma noites (Arabian Nights), de 1001 Nacht-verfilming van Miguel Gomes, de film die ik misschien wel het liefst had willen zien deze editie. Maar wat met een lengte van 3 x 2 uur is dat volkomen onmogelijk in Cannes, al helemaal op zaterdag. Soms moet je ook films zien om andere dan artistieke redenen, omdat er iets mee is, omdat er iets gonst, dus in een draf door naar Salle Buñuel.

IMG_0442

Dat viel tegen. Er zit wel een mooi verhaal in Amy, maar Asif Kapadia, die eerder de geslaagde documentaire Senna maakte, heeft werkelijk iedereen aan het woord gelaten die met Amy Winehouse in aanraking is geweest, en is gaan manipuleren in de montage. Als ik haar vader was – een ongelooflijke oetlul overigens – zou ik ook ontevreden zijn.

Toen was het tijd voor lunch, maar ik heb nog steeds geen goed alternatief gevonden voor Le Swing. Daarna naar Maryland van Alice Winocour, met een zeer intense rol van Matthias Schoenaerts, ‘de Belgische Marlon Brando’, en vervolgens weer terug naar de andere kant van Cannes voor een-op-een gesprek met Hirokazu Kore-eda. Ik heb het idee dat hij meer interessants heeft gezegd dan ik terugkreeg van de tolk – dat is wel vaker een probleem bij interviews met Aziaten.

FullSizeRender-5

FullSizeRender-4

’s Avonds nog naar Carol, een schitterend, in de jaren ’50 gesitueerd melodrama van Todd Haynes, waarvoor Cate Blanchett en Rooney Mara wat mij betreft samen de prijs voor de beste actrice mogen krijgen. En Ed Lachman de prijs voor de beste fotografie – hoewel, de fotografie van het Hongaarse Saul fia is op een andere manier ook heel indrukwekkend.

Tot slot nog naar de documentaire La légende de la Palme d’or van Alexis Veller, waarin een aantal Palm-winnaars vertelt hoe het is. Harvey Weinstein en Robbie Williams waren er ook. Wij genoten van de prachtige verhalen van onder anderen Wim Wenders, Jane Campion, Apichatpong Weerasethakul en Quentin Tarantino – jammer dat er ook een hypercorrecte reclamespot voor het juwelenmerk Chopard doorheen gesneden is.

Toen was het bijna 23.00 uur. En kon ik helaas niet meer naar het feestje van de Nederlandse distributeur Lumière, want ik moest ook nog eten. En schrijven. En op mijn laptop A Perfect Day van Fernando León de Aranoa kijken, want ik heb zaterdag een interview met Benicio del Toro (en nog 5 andere interviews…). Het Thaise feest was ik gisteren ook al helemaal vergeten. Had me wel aangemeld, omdat ik hoopte dat Apichatpong Weerasethakul er misschien wel zou rondlopen. Maar die spreek ik later deze week ook nog wel…