jpekker

Superieure kolder

In Kill Bill: Vol 1 ontwaakt een vrouw uit een coma, vier jaar nadat ze voor dood was achtergelaten. Ze wil maar één ding: wraak. Wraak op Bill en haar voormalige collega’s van de elite-huurmoordenaarseenheid Deadly Viper Assassination Squad (DiVAS), die in een kapel aan de Mexicaanse grens een slachting aanrichtten op wat de mooiste dag van haar leven had moeten worden. Na 111 minuten gestileerd geweld had de ‘met bloed besprenkelde bruid’ de eerste twee namen op haar lijstje uit de weg geruimd.

Het 137 minuten durende tweede deel van Kill Bill gaat door waar het eerste deel ophoudt. Allereerst wordt (in prachtig zwart-wit) duidelijk gemaakt wat zich precies in de kapel heeft afgespeeld. In de volgende hoofdstukken vervolgt de bruid haar wraaktocht. Zij wordt van dichtbij met een dubbelloops geweer in de borst geschoten en levend begraven, geboeid in een dichtgetimmerde houten kist. Maar Beatrix Kiddo – zoals de bruid blijkt te heten – kan wel tegen een stootje.

Een flashback laat zien waar zij haar bovenmenselijke krachten vandaan heeft: Kiddo werd gedrild door een Chinese kung fu-meester, met een hekel aan arrogante Amerikanen en aan vrouwen. ‘Het hout moet bang zijn voor jou. Niet andersom’, houdt de vreemde vogel haar voor als zij haar knokkels kapot slaat op een centimeters dikke plank.

Tarantino geeft zijn muze Uma Thurman (die het idee voor de film leverde) alle ruimte om te schitteren. Haar vechtscènes, met name de ‘catfight’ met de onbetrouwbare Elle Driver (Daryl Hannah), zijn spectaculair; als zij in een open auto in de camera kijkt (in een zwartwit-scène met achtergrondprojectie), is ze zo mooi als film noir-heldin Lana Turner. Ook David Carradine, de held uit de Kung Fu-serie uit de jaren zeventig (Bill), en Michael Madsen als de boerenkinkel Budd zijn cooler dan cool. Tarantino-acteur Samuel L. Jackson duikt ook weer even op, in een rolletje als orgelspeler. Ook vertrouwd zijn de gevatte dialogen, de onderkoelde wise-cracks en de schrandere eufemismen – Tarantino’s handelsmerk sinds Reservoir Dogs en Pulp Fiction.

De beide delen samen vormen een staalkaart van Tarantino’s passies en favoriete genres: van blaxploitation en spaghettiwesterns tot heroic bloodshed en samoerai- en kung fu-films. Op de soundtrack komt telkens weer het zoetgevooisde liedje Bang Bang (My Baby Shot Me Down) terug, steeds anders getoonzet. Als de bruid haar dochtertje terugziet, richt het meisje haar speelgoedpistool op haar moeder. ‘Bang bang’, zegt ze. Mama doet net alsof ze dood ter aarde stort. ‘My Baby Shot Me Down.’

Kill Bill is superieure kolder. Een ‘vijf punts palm-techniek’ laat een hart exploderen; een onfeilbaar waarheidsserum dwingt de bruid de reden van haar huwelijksplannen uit de doeken te doen. Tot slot verandert de gewelddadige ode aan de B-film in een echtscheidingsdrama, een film over al te sterke moedergevoelens. Bang! Bang! Alles kan in Tarantino’s wonderlijke wereld, en hij komt er glansrijk mee weg.

Kill Bill: Vol 2. Canvas, 21.25 uur.