Slow Art Day: één uur naar één werk kijken
Zaterdag 11/4 is het International Slow Art Day. Dat zit zo: in 2008 besloot Phil Terry, een gehaaste internetpionier uit New York, een uur lang in z’n eentje voor een een werk van Hans Hoffman in het Jewish Museum te gaan zitten. Een jaar later deed hij weer zoiets, maar nu in het MoMA, samen met drie vrienden. Ze waren zo verrast door wat ze zagen en door hoe ze er achteraf met elkaar over konden praten, dat ze de ‘Slow Art Day’ opzetten.
Koningin Beatrix hield in oktober 2011 ook al een pleidooi voor ‘slow art’; het fijne kunstblad Kunstbeeld liet eerder dit jaar een aantal redacteuren plaatsnemen voor verschillende kunstwerken; de kunstredactie van de Volkskrant deed daarna hetzelfde. Leverde het veel op? Mwah. Ik vind het een beetje gedoe. Daarbij komt: ik zou best een uur in mijn eentje in het Rijksmuseum voor een ‘oude Rembrandt’ willen zitten, maar dat is met de blockbuster-drukte natuurlijk uitgesloten (hoewel: kort voor de opening van de prachtige Matisse-expositie mocht ik anderhalf uur moederziel alleen door het Stedelijk dwalen – het was geweldig!).
Voor mij hoeft het niet, een uur. Ik vind het geforceerd. Ik keer wel vaak terug bij hetzelfde schilderij. Maar dan vallen me ook vaak weer dezelfde dingen op. Hetzelfde heb ik met film: als ik maanden later een film herzie die ik al op het festival van Cannes heb gezien, maak ik vaak letterlijk dezelfde aantekeningen…
