Robin Wright speelt Robin Wright in The Congress: “Het was bijna therapeutisch”
“Nee, mijn rol is in geen enkel opzicht autobiografisch!” Als het groepje journalisten om haar heen vrijwel gelijktijdig begint te sputteren, gaat de stem van Robin Wright een octaaf omhoog. “Echt niet, er is helemaal niets autobiografisch aan.”
In Ari Folmans The Congress speelt de Amerikaanse actrice Robin Wright (van 8 april 1966) Robin Wright, een Amerikaanse actrice die de wereld aan haar voeten had, nadat ze Prinses Buttercup speelde in Rob Reiners The Princess Bride (1987) en Jenny Curran, de grote liefde van Forrest Gump in Robert Zemeckis’ gelijknamige film uit 1994. Een actrice op haar retour, die liegt dat ze bijna 45 is, en wier carrière, zo wordt haar in The Congress door haar fictieve agent haarfijn ingeprent, wordt gekenmerkt door onfortuinlijke keuzes. Nota bene: de echte Robin Wright weigerde rollen in grote studiofilms, zoals Robin Hood: Prince of Thieves, The Firm en Batman Forever.
“Dat was juist het interessante! Ari en ik hebben het persoonlijke verhaal van film-Robin van de grond af opgebouwd. Ik heb geen typische Hollywood-carrière, God dank! Het was bijna therapeutisch om samen met Ari te bedenken hoe het had kúnnen lopen. Hoe mijn leven eruit had kunnen zien als ik andere keuzes had gemaakt. Maar dat heeft dus niks met mij van doen. Althans… Ik heb lang geleden natuurlijk in The Princess Bride en Forrest Gump gespeeld. En ik word daar tot op de dag van vandaag op aangesproken: ‘Wat was je toch mooi als Buttercup! Oh, Robin, ik hou zo van Jenny…’ Al vijfentwintig jaar! Dát hebben we gebruikt.”
Maar dat maakt The Congress nog niet autobiografisch, aldus Wright. “Ik woon niet in een hangar!” En haar agent zou nooit zo tegen haar te keer gaan als de door Harvey Keitel gespeelde agent, die Robin Wright komt opzoeken met een laatste aanbod van haar studio en haar voor de voeten werpt dat ze haar hele leven al de verkeerde keuzes heeft gemaakt.
“Mijn agent vindt het juist geweldig dat ik nooit de gemakkelijkste weg heb gekozen; dat ik mezelf niet in de uitverkoop heb gedaan om een ster te worden; dat ik mezelf niet in een razend tempo heb opgebrand toen de studio’s in de rij stonden, maar ervoor heb gekozen om bij mijn kinderen te zijn. Ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissingen. Nooit! Ik heb nooit een superster willen worden. Dat is een val, en dat heb ik altijd gezien. Om ze zoveel tijd wordt een volgende bloedmooie actrice van een jaar of twintig op het paard gehesen. Sommigen worden daadwerkelijk een superster, anderen verdwijnen net zo snel als ze zijn gekomen. Ik heb het bewust anders gedaan. Ik wil mooie rollen spelen, Films maken met inspirerende collega’s. En mijn agent heeft me daarin altijd gesteund. Daarom ben ik ook al zo lang bij hem.”
Ze heeft de filmindustrie de laatste jaren razendsnel zien veranderen, en dat bevalt haar allerminst. “Ik houd van Sally Field in Norma Rae (Martin Ritt 1979), of Meryl Streep in Silkwood (Mike Nichols 1983), maar zo zie je het bijna niet meer. Het gaat in Hollywood alleen nog maar om geld verdienen. Daarom worden er aan de lopende band films gemaakt als Iron Man. Films gebaseerd op comics en animatiefilms. Die zijn zo winstgevend; waarom zouden ze ook nog iets anders doen? En wij, de kunstenaars, zitten met de gebakken peren. Wat ook heel erg is, is dat Hollywood de kijker conditioneert. Jongeren schrikken zich een hoedje als ze een actrice zien die rimpels heeft. Dat is zo treurig. Ik hoop gewoon, zonder facelift, oud te kunnen worden en fijne rollen te krijgen.”
Dat is nu nog altijd het geval, benadrukt Wright. “Er zijn nog altijd geweldige schrijvers actief, zoals Christopher Hampton, de scenarist van Two Mothers. En het was geweldig om met David Fincher aan The Girl with the Dragon Tattoo te werken. Of om met Kevin Spacey in House of Cards te spelen; digitale podia als Netflix en televisie bieden nu zoveel mogelijkheden… Echt, ik ben heel tevreden zoals het nu gaat; ik zou voor geen geld weer twintig willen zijn.”
In The Congress wordt Wright van top tot teen gescand, waarna de studio eigendom wordt van haar digitale lichaam en opgeslagen emoties, en haar dus alle rollen kan laten spelen die ze altijd heeft afgeslagen. Zelf onderging ze die behandeling ook, voor Beowulf (2007) en A Christmas Carol (2009), ‘motion capture’-films (de techniek waarmee personages zoals King Kong en Gollum tot leven worden gewekt) van Robert Zemeckis.
“Dat zou je ironisch kunnen noemen. Het apparaat waarmee ik voor die films ben gescand, was niet zo groot als in The Congress, maar het was een beangstigende ervaring. Je kunt nauwelijks ademhalen, en het is alsof je ziel uit je wordt gezogen. The Congress is niet bedoeld als opgeheven vingertje, maar we wilden wel het gemak laten zien waarmee het kan gaan. Ja, ik denk echt dat het kan gebeuren. Maar ik denk niet dat acteurs van vlees en bloed zullen uitsterven. Dan komt er een revolutie!”
