Pas op, overstekende zeehonden in het Stedelijk!
Eerlijk gezegd ging het het ene oor in en het andere direct weer uit. Terwijl het toch bepaald niet alledaags was wat de kaartjescontroleur me in het voorbijgaan toevoegde.
“Pas op, overstekende zeehonden!” zei ze. “Zal ik doen”, mompelde ik terug. Het zal wel iets te maken hebben met Tino Sehgal, dacht ik wel, maar ik had niet in de gaten dat dit ene zinnetje de hele performance was.
A year at the Stedelijk: Tino Sehgal heet het overzicht van de Duits-Engelse kunstenaar Tino Sehgal in het Stedelijk, het eerste waarin de hand van de nieuwe directeur Beatrix Ruf zichtbaar wordt. Zij roemt Seghal als een van de meest radicale kunstenaars van onze tijd. “Sehgal denkt na over hoe hij conceptuele kunst, een stroming met een lange geschiedenis in het Stedelijk, verder kan brengen, en hoe die de materiële vorm kan ontstijgen naar een live ervaring op een bepaald moment, op een bepaalde plek.”
De Seghal-tentoonstelling bestaat uit twaalf delen. In januari vond een interventie plaats op zaal: Instead of allowing some thing to rise up to your face dancing bruce and dan and other things (2005), afkomstig uit de collectie van het Stedelijk.
Deze maand biedt het Stedelijk plaats aan twee ‘situaties’: This is new (2003) en This is good (2001). De kaartjesscanners worden geacht alle bezoekers een krantenkop toe te voegen (Dat doen ze overigens lang niet allemaal; het zal de schroom zijn). En ergens op zaal staat een nep-suppoost, die een olijk, horlepiep-achtig dansje uitvoert als een nieuwe bezoeker binnenkomt. “Tino Sehgal, This is good, 2001. Collectie Museum Ludwig”, zegt hij tot slot.
De reacties zijn interessant: sommige bezoekers doen net alsof ze niks zien, anderen weten niet hoe snel ze de zaal weer moeten verlaten…
A year at the Stedelijk: Tino Sehgal. T/m 31/12. In juni presenteert het Stedelijk Museum samen met Holland Festival een van Sehgals grootste projecten: This Variation.
