Overdaad schaadt net niet op Art Rotterdam
Zou het bluf zijn of onwetendheid dat Renzo Martens’ geweldige kortfilm Episode I in het rijtje wereldpremières op Art Rotterdam Projections is opgenomen? “Dit jaar zijn er maar liefst 6 videowerken die hun wereldpremière beleven”, staat er op de site van Art Rotterdam. “In de verduisterde en open setting worden de werken in februari 2015 voor het eerst aan het internationale publiek getoond.”
Episode I, waarin de romantische idioot Martens naar Tsjetsjenië afreist, stamt uit 2003 en draaide dat jaar al op tal van festivals, waaronder IDFA. Ook op die ‘verduisterde en open setting’ valt wel wat af te dingen; omdat een aantal galeries na de vorige editie klaagden dat de opstelling te museaal en te gewijd was, en daardoor niet uitnodigde tot handel, is gekozen voor een wat benauwdere presentatie.
Enfin. Van de vijf resterende wereldpremières werd The Sophisticated Neanderthal Interview van Nathaniel Mellors op voorspraak van een internationale jury door Andaz Amsterdam Prinsengracht aan het Stedelijk en De Hallen Haarlem geschonken. Ik vond geloof ik alle andere wereldpremières (waaronder een fraaie zwart-wit animatie van Hans Op de Beeck en een verstild videowerk van Yael Bartana) interessanter.
Mijn favoriet: Phi en Laurine van Sander Breure & Witte van Hulzen, een portret (en making of ineen) van de acteurs én geliefden Phi Nguyen en Laurine Booij, die vanuit verschillende perspectieven en in verschillende rollen/hoedanigheden in beeld worden gebracht. Wim T. Schippers duikt ook nog even op in een hilarisch bijrolletje.
Er is sowieso weer veel moois te zien op Art Rotterdam – als je goed zoekt tenminste, want er is vooral heel veel te zien. En ook heel veel dat wel de aandacht trekt, maar niet per se heel goed is.
Tussen de overdaad zag ik ingenieuze foto’s van Daniëlle van Ark (bij tegenboschvanvreden), speelse portretten van Emo Verkerk (Willem Baars), een overweldigend schilderij van een snelweg vol autootjes die nauwelijks nog op autootjes lijken van Jochen Mühlenbrink (Gerhard Hofland), een hypnotiserende ‘levende’ neon van Navid Nuur (Martin van Zomeren), een prachtig, verstild filmpje van Roos Theus (Slewe), gekmakend gedetailleerde tekeningen van Koen Taselaar (Francis Boeske Projects), mooie foto-borduursels van Berend Strik (bij Fons Welters én We Like Art), zeer tactiele schilderijen en beelden van Jenny Lindblom (op Prospects & Concepts van het Mondriaan Fonds), en ingetogen doch hilarische filmpjes van Inge Meijer (idem).
Ik had het enorme schilderij van Jochen Mühlenbrink graag willen kopen, het werd een chocolade-zelfportret van Renzo Martens. Ieder zijn budget. Toen ik moe maar voldaan naar buiten liep, moest ik een omweg maken langs een aantal dikke Mercedessen, die pal voor de Van Nellefabriek (geweldige locatie trouwens!) geparkeerd stonden, de motor stationair draaiend, gewoon omdat het kan.
