Onwetendheid is het beste wat er is
“Toen Pete het idee voor Inside Out pitchte, wist ik direct dat we iets unieks in handen hadden. Maar ik wist ook dat het een moeilijk verhaal zou worden. We gingen immers een film maken over iets wat iedereen denkt te kennen, maar niemand ooit heeft gezien. We hebben veel onderzoek gedaan naar de werking de menselijke psyche; hoe onze dromen werken, onze emoties en onze verlangens. Het was een lange reis. Maar nu zijn we hier, ik ben zo blij om terug in Cannes te zijn!”
20 jaar nadat ze met Toy Story hun eerste computergeanimeerde speelfilm maakten en 6 jaar nadat de Pixar-productie Up het festival opende, zijn producent John Lasseter en regisseur Pete Doctor in Cannes met Inside Out, een film die zich voor het grootste deel afspeelt in het brein van een 11-jarig meisje.
Riley heet ze, en zoals iedereen wordt ze gedreven door haar emoties: door Joy (plezier, met de stem van Amy Poehler) vooral, maar ook door Fear (angst; Bill Hader), Anger (woede; Lewis Black), Disgust (afkeer, Mindy Kaling) en Sadness (verdriet, Phyllis Smith). De gevoelens bivakkeren in het Hoofdkwartier, dat zich in het hoofd van Riley bevindt, en adviseren haar zo goed en zo kwaad als het gaat bij alle alledaagse gebeurtenissen.
Inside Out is een aaneenschakeling van (visuele) vondsten; amusant, emotioneel, intelligent vermaak voor oud en ook wel voor jong. Toch wordt de Pixar-productie, anders dan Shrek 2, die in 2004 meedong naar de Gouden Palm, buiten competitie vertoond. Lasseter kan er niet mee zitten: “Dat we hier zijn is onze prijs.”
Ook Cemetery of Splendour van de Thaise kunstenaar/regisseur Apichatpong Weerasethakul, die in 2010 tot veler verrassing de Gouden Palm won met Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, dingt in Cannes niet mee naar de hoofdprijs. Zijn film is opgenomen in de tweede competitie Un certain regard. “Ik ben blij dat ik in deze selectie zit”, zei Weerasethakul voor aanvang van de wereldpremière. “Die is gereserveerd voor echte ontdekkingen, voor opwindende films van de nieuwste stemmen van de cinema.”
Hij memoreerde voorts hoe hij zich dertien jaar geleden voelde, toen hij voor het eerst in Cannes was met Blissfully yours. “We wisten niets van alle protocollen. We wisten niet eens hoe we bij onze eigen film naar binnen moesten komen. Dat was een geweldige ervaring. Onwetendheid is het beste wat er is.”
Zoals te doen gebruikelijk bij Weerasethakul moet de (Westerse) kijker ook accepteren dat hij diens hoogstpersoonlijke films nooit volledig zal doorgronden. Een bezwaar om er toch van te genieten, hoeft dat echter niet te zijn.
Cemetery of Splendour – een curieuze combinatie van een spookfilm en een politieke allegorie – speelt zich af in een voormalige school, waar soldaten worden verzorgd die ten prooi zijn gevallen aan een mysterieuze slaapziekte. Ze worden liefdevol verzorgd door een manke vrouw die is getrouwd met een voormalige Amerikaanse soldaat met een te hoge cholesterol. Er loopt ook een jonge vrouw rond die kan praten met de geesten van de godinnen die eeuwen geleden woonden in een paleis dat op dezelfde plek stond. Daar komen geen special effects aan te pas; de kijker moet maar geloven dat het zo is.
Heel veel vreemder dan geanimeerde, gepersonifieerde emoties is het eigenlijk niet. En toch wacht Inside Out een miljoenenpubliek en Cemetery of Splendour een bestaan in de marge…
