jpekker

Ontroerend kleinood over eenzaamheid en (onvervulde) verlangens

“Wat zie je?” vraagt de stokoude vader aan zijn zoon Helmer, nadat die hem op zolder op een oud matras zonder overtrek heeft gelegd. Helmer kijkt uit het zolderraam naar buiten, in de boom op het erf zit een kraai. “Niks”, antwoordt hij kortaf.

Vader beidt zijn tijd door naar het zolderplafond te staren. Zonder hulp van zijn zoon kan hij niets; niet naar het toilet, niet douchen, niet eten, niet opstaan. En zoon Helmer negeert hem grote delen van de dag. Vaders plek beneden wordt ingenomen door een jonge boerenknecht. Het huis, waaraan in geen honderd jaar iets veranderd lijkt, krijgt een opknapbeurt.

Boven is het stil – naar de bestseller van Gerbrand Bakker – is na Iles flottantes, Guernsey en Brownian Movement de vierde speelfilm van Nanouk Leopold. Het is een flinke stap, en niet alleen omdat de hoofdrol nu eens niet door een vrouw maar door vier fantastische mannen wordt gespeeld. Het is een veel minder strenge film; het camerawerk is uit de losse pols, de scènes zijn korter, de montage is minder hoekig. En er is (piano)muziek, de toon is sowieso veel lichter.

Leopold zette het boek naar haar hand, en legt prachtige accenten. Jeroen Willems is geweldig en ook Martijn Lakemeier, Henri Garcin en Wim Opbrouck – hij vooral – overtuigen. Het maakt Boven is het stil tot een ontroerend kleinood over vaders en zonen; over bloedbanden en afhankelijk; over eenzaamheid en (onvervulde) verlangens; over een verdwijnende manier van leven; en over de dood en het leven voor de dood, dat je moet durven leven voordat jij aan de beurt bent.

Boven is het stil van Nanouk Leopold draait nu in de bioscopen.