jpekker

Ondoorgrondelijke vormexperimenten en postmoderne ongein

Schoonelui

Schoonelui

18 films telt de Eindexamententoonstelling Afdeling Voorheen Audiovisueel (VAV) van de Gerrit Rietveld Academie – van high art tot houtje-touwtje knutselanimaties, van volstrekt ondoorgrondelijke vormexperimenten tot postmoderne ongein en een temerige muziekclip. De kortste duurt nog geen minuut, de langste een stief kwartier, en ze zijn gemaakt door filmmakers uit alle hoeken van de wereld.

Volgens de studiegids staan binnen de afdeling Audiovisueel de ontwikkeling van de ideevorming, het beeldend vermogen en het vermogen om conceptueel te denken voorop. Een eigenzinnige houding en het experiment worden gestimuleerd. Iets meer aandacht voor de productionele kant zou ook geen kwaad kunnen, zo toont het afstudeerwerk.

De documentaire Mi casa van Babak Andishmand – gesprekken over cultuur, inburgeren en het weer – is sympathiek, maar erg conventioneel en weinig vormvast. Hetzelfde geldt voor The Joy of Children Laughing, het portret dat Matthijs Diederiks maakte van de Amsterdamse guerrilla-straatartiest Influenz, die onder meer metrowagons onderspuit en de ruiten inslaat.

‘Is dat dan kunst? Je maakt gewoon iets kapot’, werpt de filmmaker zijn onderwerp quasi-verontwaardigd voor de voeten. ‘Dan zijn de rellen tussen Ajax- en Feyenoordsupporters ook kunst.’ ‘Kunst is zich aan het ontwikkelen, maar tot op de dag van vandaag is iets heel simpels, banaals en primitiefs als geweld niet geaccepteerd binnen die stroming. Misschien ben ik te zweverig, maar ik stel daar vraagtekens bij’, luidt het antwoord van Influenz.

Het afstudeerproject dat de meeste bevreemding oproept is Schoonelui: een pilot van een tv-serie over het reilen en zeilen in een ondergronds farmaceutisch complex. De studenten spelen zelf alle hoofdrollen, de muziek is van de Jostiband. Ironisch, postmodern, noem het allemaal maar op; wat moeten we hier nu nog mee? I Want a Divorce van Reinilde Jonghout is een soort hoorspel: een lange, bij vlagen humorrijke tirade van een wel erg minimalistisch en archaïsch geanimeerde vrouw. ‘You have a perferted sense of reality!’

Ook heel erg Rietveld: het naamloze filmpje van Susan Marie Lanting, dat na afloop van de persvoorstelling door docent Albert Wulffers op dvd werd uitgedeeld. Daarin zit de maakster – blond haar, witte jurk – op een wit paard. Uit de lucht vallen veertjes, op de geluidsband klinkt een instrumentale versie van Madonna’s Like a Virgin. Terwijl een man vergeefse pogingen doet een hoorn op het hoofd van het paard te bevestigen, valt een fraai streepje zonlicht op het gezicht van Lanting. Dan is het afgelopen. Er valt geen chocola van te maken, maar het doet in de verte tenminste aan cinema denken.

De eindexamententoonstelling Afdeling Voorheen Audiovisueel (VAV) is  t/m 5 juli te zien in de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam.