Oerol 2014: kunstgras-tapijtjes en vervuild bronwater
“Tussen de voorstellingen door met familie en vrienden naar het Groene Strand was voor ons hét Oerolgevoel. Een stukje ziel en zaligheid is nu weg”, mopperde een vaste Oerolganger. “De Betonning haalt het qua sfeer in de verste verte niet bij het Groene Strand,” vond een ander.
Het was even wennen voor sommige Oerolgangers: hun favoriete hang-out is niet meer. Op het grasveldje met uitzicht op de Waddenzee waar vorig jaar nog een enorm poppodium stond, staat nu een wit kerkje, dat onderdak biedt aan een tentoonstelling over landschapskunstprojecten en info over Leeuwarden 2018. Om het gemeenschappelijke ongenoegen kenbaar te maken was er zondagavond een heuse demonstratie. Een creatieve festivalbezoeker had met wc-papier ‘Dit is shit’ op het gras ‘geschreven’.
Het muziekprogramma is van het Groene Strand verplaatst naar De Betonning, een opslagplaats van Rijkswaterstaat voor de bewegwijzering voor de scheepvaart op de Waddenzee. Er zijn drie podiums, waarop niet alleen grote namen staan, zoals Blaudzun en later deze week The Ex, maar ook veel nieuwe aanstormende (Friese) talenten.
De bands en het publiek staan op de wat benauwde – volgens de demonstranten claustrofobische – Betonning tussen de metershoge tonnen en boeien die normaal gesproken in de zee dobberen. Op blote voeten dansen is er niet zonder risico; de ondergrond bestaat uit betonnen platen met stalen randen. Om toch iets van het Groene Strand-gevoel terug te halen, deelt de organisatie bij de poort daarom groene kunstgras-tapijtjes uit.
“Je doet het ermee omdat er niets anders meer is,” zei een demonstrant tegen Oerol-directeur Joop Mulder. “Heel veel mensen komen volgend jaar niet terug,” dreigde een ander. Mulder antwoordde dat hij ‘een ontwikkelaar’ is, dat hij dit jaar een enorme stap heeft gemaakt en de kritiek mee zal nemen bij de evaluatie. Na het festival.
Enfin. Het Groene Strand mag dan zijn opgedoekt, verder is er op Oerol vooral veel hetzelfde gebleven. Op straat in de dorpen zijn de hele dag optredens van acrobaten en straatartiesten, de mooiste plekken in de bossen, duinen en op de stranden bieden onderdak aan tientallen theaterprojecten.
De fanfare-punkband De Kift en de formidabele acteur Sanne den Hartogh spelen hun onnavolgbare voorstelling Bidonville, over een stel outcasts die op een vuilnisbelt leven, op een crossbaan vlakbij een voormalige afvalberg. Al het afval in het decor komt van eilanders – van stapels doorgelegen matrassen tot een afgedankte bus van de groenteboer; een roestige kruiwagen doet dienst als kinderwagen en een bezoeker herkende haar oude badkuip.
Het RO Theater, met Jack Wouterse als een portier die ten onder gaat aan zijn streven naar perfectie, speelt in een boerenschuur; in de kerk in Hoorn speelt Margje Wittermans blueszangeres Janis Joplin in de rauwe muziekvoorstelling Piece of my Heart.
En het Noord Nederlands Toneel – met actrices met enorme baarden – speelt Ibsen bij een duinmeertje met de welluidende naam Doodemanskisten. De toeschouwer wordt gevraagd zijn fantasie te gebruiken: het is 1882 en we bevinden ons in een Noors provinciestadje waar de plaatselijke dokter heeft ontdekt dat het bronwater van het vermaarde kuuroord vervuild is.
Halverwege fietsen een paar verdwaalde vakantiegangers zo de voorstelling in; de man op het paard hoort er wel echt bij. Het meisje op het brommertje ook – het stuk zit vol bewuste anachronismen en andere kwinkslagen. Het pauzenummer is een olijk dansje op Eye of the Tiger, door tientallen jongedames en mannen die slechts zijn gehuld in witte handdoekjes.
Het publiek geeft een open doekje. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit op Oerol.
