Nederlander maakt kans op Gouden Palm
‘Ik draag een geel T-shirt’, had Jochem de Vries door de telefoon gezegd. Op het afgesproken tijdschrift stonden er in de menigte voor de deur van het festivalpaleis stonden twee mensen met een geel T-shirt: een Japanse jonge vrouw, die het shirt zo had geknoopt dat haar buik zichtbaar werd, en een man op leeftijd met een hond. De Jochem de Vries die ik moest hebben, kwam aanlopen met een flyer in zijn hand. ‘Kijk’, zei hij. ‘In de flyer van Holland Film staat de verkeerde begintijd. Ik heb mijn eigen film gemist.’
Van de 29-jarige Jochem de Vries draaien twee films in Cannes, een unicum. Het slechts 12 minuten durende Missen, een ingetogen, hartverscheurende schets over een 7-jarig meisje en haar welwillende, nietkunnende moeder, dingt mee naar de Gouden Palm voor beste kortfilm. Zijn korte documentaire Trans-Siberian Voices (die onderdeel uitmaakt van een enorm Frans project) is opgenomen in de kortfilmsectie van het parallelfestival Semaine de la Critique.
De Vries studeerde in 2004 af aan de Utrechtse Hogeschool voor de Kunsten, en maakte enkele korte films die te zien waren op het filmfestival in Utrecht en in een enkel buitenland. Missen, die werd afgewezen voor de reeks NPS Kort!, maakte hij met subsidie van het Fonds voor Beeldende Kunsten en het Amsterdam Fonds voor de Kunst; zijn apparatuur regelde hij zelf. Toen de film klaar was, heeft hij het adres van het festival van Cannes van internet geplukt en een dvd op de post gedaan. ‘Ik heb niet gelobbyt’, vertelt hij op een terras tegenover het Festivalpaleis, waar zaterdag de officiële première van Missen plaatsvindt. ‘Enkele weken geleden werd ik gebeld door een Engelssprekende man met een onmiskenbaar Frans accent: “Mister De Vries, congratulations!”.’ Hij staat er nog van te kijken. ‘Er zijn maar negen films uitverkoren! Uit meer dan vijfduizend inzendingen van over de hele wereld. Nu draait mijn film hier. In een zaal met 1100 stoelen’, jubelt De Vries.
Missen speelt zich af in Amsterdam-Noord. De Vries toont een moeder en een dochter die bezig zijn een bus te halen. Na verloop van tijd ontvouwt zich hun ware verhaal. Althans, krijgt de kijker enige clous over hun achtergronden. ‘Ik houd van suggestie. Met films die alle kaarten op tafel leggen, heb ik niets.’ Het blijkt ook uit zijn voorbeelden; De Vries houdt van Michael Haneke, Bruno Dumont, Laurent Cantet. ‘Dat soort films moeten we hier toch ook kunnen maken.’
Een plan voor zijn eerste speelfilm ligt bij het Filmfonds, maar werd in eerste instantie al eens afgewezen. ‘Ik hoop dat de selectie voor Cannes een beetje helpt een volgende stap te zetten.’
