jpekker

Krachtig en kwetsbaar, inktzwart en sneeuwwit

Receive 3 (mixed media). © Ma Hui 2010

Links een zijdezacht papiertje met gescheurde randen. Erop staat een vierhoekige vorm geëtst; de dikke contouren lijken een beetje uitgelopen. Rechts een velletje verkleurd papier uit een oud boek. De twee panelen worden met elkaar verbonden door ragfijn rood garen dat er overheen is gespannen, twee, drie draden dik, gekruist, over de hele breedte.

Het friemelwerkje, nog geen vijfentwintig centimeter breed, maakt deel uit van de expositie Dancing in 3D, van de al jaren in Nederland wonende Chinese Ma Hui, in Galerie Clement. Er hangen meer dan dertig soortgelijke werken, veilig achter glas, in strakke witte lijsten, tegen strakke witte muren. Op het eerste gezicht lijken ze allemaal op elkaar: het zijn voornamelijk twee- en drieluiken, waarop steeds dezelfde elementen terugkeren.

Het rode draad is het verbindend element. Letterlijk, of het er nu kriskras overheen is gedrapeerd of in een precies patroon. Tussen de verschillende panelen, en misschien wel tussen China en Nederland; tussen oost en west. Tegelijkertijd creëren de lijnen (rode lijnen, opgebouwd uit wel drie of vier zachte draden en zwarte, dansende, geëtste lijnen) contrasten en ruimte.

Zo roepen de werken bij nadere beschouwing steeds meer tegengestelde associaties op. Ze zijn hard en zacht tegelijk, krachtig en kwetsbaar. Ze zijn zwart en wit; inktzwart en sneeuwwit. Er staan cirkelvormige vlekken op, als van een bruusk volgeschonken wijnglas, rafelige vierkanten en andere rudimentaire vormen. Er zijn stukken verroeste fietskettingen in verwerkt, gescheurde stukken papier en bladzijden vol raadselachtige Chinese tekens. Op andere werken staan zelfgemaakte, even raadselachtige kalligrafieën.

De bijschriften bieden ook geen houvast (de werken hebben namen als ‘Straight 1’, ‘Flow’, ‘Stretch’ en ‘Zonder titel’), de beknopte biografische informatie van Ma Hui geeft slechts een hint: ‘De spanning tussen de verschillende materialen verzinnelijkt een dualiteit, een innerlijke tegenstrijdigheid die ze koestert ten opzichte van haar moederland. Steeds overheerst echter de herinnering aan de wondere kleuren van haar kindertijd’.

Die bladzijden vol Chinese tekens komen misschien wel uit haar lievelingsboeken. Misschien zijn ze alleen uitgezocht om de wittint of om het patroon van de tekens. Eigenlijk doet het er niet toe. Het sensitieve oeuvre van Ma Hui hoeft niet begrepen te worden om gewaardeerd te kunnen worden. Het nodigt uit tot associëren, tot wegdromen. En tot voelen. Misschien is het maar beter dat ze achter glas hangen.

Dancing in 3D van Ma Hui. T/m 16 januari in Galerie Clement, Prinsengracht 843-845, Amsterdam. De expositie wordt 15 januari om 17.00 uur uitgeluid door journalist Frénk van der Linden.

(Dit stuk is verschenen in Het Parool)