Kobe Doin’ Work
Spike Lee en Kobe Bryant in de kleedkamer van de LA Lakers.
Vorige week maakte Kobe Bryant de Los Angeles Lakers kampioen van de Amerikaanse profcompetitie NBA – zijn vierde kampioenschap alweer, en de vijftiende titel voor de club. In het laatste duel maakte hij dertig punten, Bryant werd tot meest waardevolle speler van de play-offs verkozen.
Wie wil zien hoe goed en bepalend hij is, moet Spike Lee’s documentaire Kobe Doin’ Work kijken. De gelauwerde filmmaker annex New York Knicks-fan Lee volgde de topbasketballer tijdens één wedstrijd, vanaf de warming-up tot de interviews na afloop. Met dertig camera’s (onder supervisie Matthew Libatique, die eerder onder meer Iron Man en The Fountain schoot). In kleur en zwart-wit.
Klinkt dat bekend? Kan kloppen. Lee kreeg het idee toen hij drie jaar geleden in Cannes Zidane, un portrait du 21e siècle zag, het fenomenale portret van de eertijdse Real Madrid-über-galáctico Zinédine Zidane, gemaakt door de beeldend kunstenaars Philippe Parreno en Douglas Gordon.
De verschillen zijn echter minstens zo groot als de overeenkomsten. Parreno en Gordon lieten hun beelden voor zichzelf spreken. Lee laat Bryant reflecteren op de beelden die hij schoot tijdens de topper tussen de LA Lakers en de San Antonio Spurs, de kampioen van het vorige seizoen. Bryant blijkt een keurige, aardige godvruchtige jongen die zijn teamgenoten en tegenstanders, het publiek en de club overlaadt met complimenten, en kritisch is voor zichzelf. De meest voorkomende woorden in zijn lange, tamelijk saaie monoloog zijn ‘execution’ en ‘communication’: als zijn team de opdrachten van coach Phil Jackson maar uitvoert, komt alles goed.
De wedstrijd is van ondergeschikt belang bij Parreno en Gordon, het gaat hen om de sfeer, waar ook de hypnotiserende muziek van Mogwai in belangrijke mate aan bijdraagt. Lee zoomt herhaaldelijk in op het scorebord en volgt de wedstrijd middels spectaculaire totaal-shots van bovenaf. De jazzy muziek van zijn vaste componist Terence Blanchard moet Bryants woorden kracht bij zetten, of fungeert als een soort stoplap op de spaarzame momenten dat hij stilvalt.
Kort en goed: Zidane is een sublieme kunstfilm. Kobe een goed gemaakte sportdocumentaire. Het verschil blijkt ook uit de plek waar de twee producties in première gingen: Zidane, un portrait du 21e siècle was voor het eerst te zien op het festival van Cannes, het mekka van de kunstzinnige film. Kobe Doin’ Work ging kort geleden in première op de sportzender ESPN.
De film staat in zijn geheel op internet.
