In Cannes gaat om de kwaliteit van de film, niet om gender, ras of politiek
“Een film die álles heeft.“ Het antwoord van juryvoorzitter Cate Blanchett op de vraag wat voor film er voor haar in aanmerking komt voor de Gouden Palm, was even duidelijk als vaag. De tweevoudig Oscarwinnares voegde eraan toe dat ze weinig waarde hecht aan prijzen. En dat dat misschien een beetje vreemd is, voor een juryvoorzitter. Maar, zo benadrukte Blanchett, álle films die in Cannes worden vertoond zijn de moeite waard zijn, en juist de imperfecte blijven haar vaak bij, of ze nu een prijs winnen of niet.
Gistermiddag is de jury voorgesteld in Cannes; de pers was massaal uitgelopen want veel grotere sterren dan Blanchett zijn er deze editie niet. Niet alleen de fotografen maakten van de gelegenheid gebruik; ook Blanchett maakte de ene na de andere foto met haar mobieltje. Van de volle zaal, en van de andere juryleden: de actrices Léa Seydoux en Kristen Stewart, de Chinese acteur Chang Chen, de Burundese zangeres Khadja Nin en de regisseurs Ava DuVernay, Robert Guédiguian, Denis Villeneuve en Andrey Zvyagintsev.
Er werden haar vragen gesteld over de Iraanse regisseur Jafar Panahi en de Rus Kirill Serebrennikov, die beiden niet bij de wereldpremière van hun film kunnen zijn, omdat ze ‘huisarrest’ hebben. Niet van belang bij de beoordeling, aldus Blanchett. “Het gaat hier niet om politiek. Het is de Nobelprijs niet, het is de Gouden Palm.”
Natuurlijk ging de persconferentie ook over het aantal vrouwen in de jury (een nipte meerderheid) en in de competitie (3 van de 21). “Maar een jaar geleden waren het er maar twee”, wist Blanchett. “Dat verandert niet van de ene op de andere dag, dat heeft tijd nodig. Maar ik kijk niet of een film is geregisseerd door een man of door een vrouw of een transgender. Het gaat om de kwaliteit van de film.”
’s Avonds – nadat Blanchett het festival samen met de Amerikaanse regisseur Martin Scorsese officieel had geopend – kreeg de jury de eerste film voorgeschoteld: Todos lo saben van de Iraanse grootgrutter in prijzen Ashgar Farhadi. Zijn eerste Spaanstalige film, met de echtelieden Penélope Cruz en Javier Bardem als voormalige geliefden, is een vaardig gemaakte, maar al te lang uitgespeelde combinatie van een familievete, psychologisch drama en whodunnit, over bloedbanden, leugentjes om bestwil en oude liefde die niet roest. Farhadi tovert het ene na het andere konijn uit zijn hoge hoed, de kijker wordt voortdurend op het verkeerde been gezet.
Op zijn beste momenten vermakelijk, géén film die álles heeft.
