jpekker

‘I’m not a man. I’m Cantona!’

Afbeelding 3

‘In voetbal heb je een clubvoorzitter en een trainer die 100 procent inzet van je vragen, in de filmwereld een producent en een regisseur. In voetbal heb je de spelers, in een film de acteurs die het samen moeten doen. Het resultaat wordt beter als je samenwerkt, als je elkaar probeert te helpen.’

Voetbal en film vertonen vele overeenkomsten, wil Eric Cantona maar zeggen, de voormalige ster van Manchester United die een tweede carrière is begonnen als acteur, scenarioschrijver én regisseur.‘De spanning die ik voelde voordat ik de rode loper op moest, was vergelijkbaar met de spanning die je in de spelerstunnel voelt voor aanvang van een belangrijke wedstrijd. Ik voelde dezelfde energie, een energie die ik erg heb gemist nadat ik was gestopt met voetballen.’

In het lichtvoetige Looking for Eric, geregisseerd door de Britse veteraan Ken Loach, speelt Cantona min of meer als zichzelf: een orakelende ex-voetbalgrootheid. Met typische Cantona-aforismen (‘Je moet je teammaten vertrouwen – altijd!’) zorgt hij ervoor dat een tobbende Cantona- en Manchester United-fan met dezelfde voornaam zijn leven weer op de rails krijgt.

Het uitgangspunt van de film stamt uit zijn jaren bij Manchester United. ‘Ik raakte in gesprek met een fan met problemen, die hoopte dat ik zijn bestaan kon veranderen. Dat kon ik natuurlijk niet, maar ik kon hem wél wat extra aandacht en steun te geven. Dat heb ik gedaan, de verandering is vervolgens van binnenuit gekomen. Ik heb nog altijd contact met hem.’

Dat hij juist Ken Loach benaderde met het idee voor de film, was logisch aldus Cantona, die praat op fluistertoon en zijn antwoorden voorzichtig formuleert. ‘Omdat hij van voetbal houdt. En omdat hij een fantastische regisseur is. Ik houd van al zijn films, ook van zijn oudere werk; van Raining Stones, Family Life en Kes. Ken stond bovenaan mijn lijst.’

De keuze tekent de excentrieke Fransman (Marseille, 1966), die altijd een buitenbeentje is gebleven in de voetbalwereld. Hij kon fenomenaal voetballen, maar zijn loopbaan wordt ook gekenmerkt door een aantal bizarre incidenten: hij verscheurde zijn shirt na een wissel, gooide een bal naar een scheidsrechter en schold op de voetbalbond. Hij stopte, zette zijn carrière toch voort in Engeland, werd in 2000 verkozen tot speler van de eeuw van Manchester, gaf een scheldende supporter een karatetrap, werd voor negen maanden geschorst, leerde zichzelf trompet spelen, kwam terug en stopte nogmaals abrupt – dit keer voorgoed. ‘Ik was de passie voor het spel kwijtgeraakt.

Dat zijn tweede carrière een moeizame start kende, verbaast Cantona achteraf niet. ‘Het publiek verwacht niet dat je ook iets anders kunt. Daarbij komt natuurlijk dat ik als voetballer aan de top stond en als acteur helemaal onderaan moest beginnen.’

Cantona was te zien in Elizabeth van Shekhar Kapur en in Les enfants du Marais van Jean Becker. Hij verfilmde een kort verhaal van de Amerikaanse zuipschuit/schrijver Charles Bukowski, en in L’outremangeur speelde hij samen met zijn vriendin Rachida Brakni. ‘Zij heeft me zelfvertrouwen gegeven en me geleerd te genieten van het acteren. Dat doe ik nu ook. Ik durf mezelf nog geen acteur te nomen, maar ik geniet er wel van.’

Mocht dat veranderen, dan stopt hij direct, waarschuwt Cantona. Of we hem dan nog eens terugzien op het voetbalveld, weet hij nog niet. ‘Als ik terugkeer in het voetbal wil ik niet gewoon een elftalletje trainen, maar er iets bijzonders van maken. Een revolutie ontketenen, zoals Johan Cruijff heeft gedaan met Barcelona. Nee, dat is niet eenvoudig, maar ik ben ervan overtuigd dat het kan.’

Eric Cantona over Looking for Eric