Het zwarte gat na Cannes
Een van de weinige aardige bijkomstigheden van de nieuwe vormgeving van de Volkskrant is het piepkleine rubriekje over de vormgeving van boekcovers in de wekelijkse bijlage Kunst & Boeken. Kort geleden vertelde Nico Richter, die jaarlijks zo’n vijftig omslagen ontwerpt voor de uitgeverijen De Arbeiderspers, Balans en Archipel, over het omslag van De winnaar staat alleen van Paulo Coelho. ‘Ik kreeg de prent aangeleverd: eentje waarop persfotografen zich verdringen op de rode loper in Cannes. Daar speelt het verhaal zich af. Het enige wat ik hier aan heb veranderd, is de oorspronkelijk behoorlijk brede trap versmallen, zodat die figuurtjes terzijde groter werden. En dat ze tot op de rug doorlopen, dat is ook mijn inbreng.
‘En de typografie, in dit geval de letter Fournier. Ja, en dan natuurlijk het gebruik van zilverfolie, voor het sterretje midden boven op de trap, voor het woord ‘roman’ en voor het logo van de uitgever. Dat vond ik wel kunnen hier, het zilverfolie past goed bij die flitslampen. Dat ze allemaal tegelijk flitsen, die fotografen, wijst er volgens mij op dat die foto flink is gemanipuleerd.’
Volgens mij is dat flitsen niet gemanipuleerd, maar dat er vreemde dingen zijn uitgehaald met de foto is overduidelijk. En daarna dus nog een keer, door verschillende ontwerpers in verschillende landen.
Hoe geslaagd de cover ook is, het boek ga ik niet lezen. Mijn zwarte gat na Cannes vul ik met de memoires van oud-Cannes-directeur Gilles Jacob La vie passera comme un rêve. Daarin haalt Jacob herinneringen op aan Martin Scorsese, Orson Welles, Federico Fellini, François Truffaut, Clint Eastwood, Sharon Stone en vele, vele anderen, en klapt hij uit de school over de jury in 1977, die Ettore Scola’s meesterwerk Una giornata particolare negeerde en de Gouden Palm gaf aan Padre padrone van de Taviani’s. Voor het volgende jaar stelde Jacob vijftien regels op, waarvan de vijftiende overigens ‘Heb geen regels’ luidde.
Ook goed om af te kicken van Cannes: de trailer met een rode loper vanuit de zee naar de diepzwarte sterren, begeleid door het Carnaval des Animaux van Saint-Saëns, die voor iedere film uit de officiële selectie wordt vertoond. Nog mooier is de trailer van de Quinzaine – zowel het filmpje van Olivie Jahan als de muziek van Cyril Moisson. In de nieuwste versie is ook de naam van de Nederlandse fotograaf/filmmaker Anton Corbijn verwerkt, wiens Control in 2007 een van de grote ontdekkingen uit de Quinzaine-selectie was.
