jpekker

Gioia de Bruijn heeft eerste solotentoonstelling bij Flatland Gallery: “Alles moet altijd een beetje moeilijk”

Full Moon is When the Freaks Come Out, Amsteldijk Courtesy Flatland Gallery

“Het is mijn Spiegel,” zegt Gioia de Bruijn, terwijl ze op de muren wijst van Flatland Gallery. Ze zijn behangen met foto’s die ze sinds 2008 maakte in Amsterdam, New York, Miami, Jakarta, de westkust van Amerika, Antwerpen, Lyon en op Curaçao; party people, junkies en mooie koppen; straten, gebouwen, vliegvelden en wolkenkrabbers hangen kriskras door elkaar. “Wat ik zelf zie als ik in de spiegel kijk? Ik ben tegelijkertijd op zoek naar rust én naar onrust. Valium en anxiety ineen, zeg maar. Ik denk dat dat het is.”

De Bruijn (Curaçao 1986) begon op haar vijftiende met fotograferen, nadat ze de fotoboeken van haar ouders had ontdekt. “Mijn moeder had fotoboeken van haar oma en overgrootmoeder uit Indonesië. Dat vond ik zo tof, zo’n document, waardoor ik mijn familie beter kon begrijpen. Dat wil ik later ook, dacht ik.”

Met wegwerpcameraatjes legde ze haar jeugd op Curaçao vast. De foto’s belandden niet in boeken, De Bruijn maakte enorme collages op haar slaapkamermuur, voor haarzelf en niemand anders. Aanvankelijk studeerde ze biologie; op aanraden van haar eertijdse vriend, die zijn eigen grafisch ontwerpstudio had in Antwerpen, stopte ze met haar studie en meldde ze zich aan op de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.

“Binnen een paar maanden had ik ruzie met al mijn leraren. Zij wilden dat ik digitaal zou fotograferen, want dat was de toekomst. Zo heette die opleiding ook, ‘digitale fotografie’, maar ik wilde alleen maar analoog fotograferen. Ik heb het jaar afgemaakt, want ze hadden daar de allerbeste doka van heel Nederland, daarna heb ik toelating gedaan bij het Camberwell College of Arts en ben ik naar Londen verhuisd.”

Gioia de Bruijn, Bed, Antwerp, Black and white Baryte print, 70 x 70 cm, 2016

De Bruijn haalde haar bachelor. Maar de kunstacademie zorgde ervoor dat wat ze het liefste deed – fotograferen – ‘een kutklusje’ werd. “Op de academie waren ze enorm gefocust op het concept; er moest altijd een reden zijn waarom ik een bepaalde foto had gemaakt, terwijl ik alles altijd heel intuïtief deed. Dat ging steeds meer wringen. Na de academie heb ik twee jaar lang bijna niks meer gemaakt.”

Toch begon De Bruijn weer te fotograferen; vervolgens benaderde ze Flatland Gallery of ze haar wilden representeren. In het najaar van 2014 was een diaprojectie van De Bruijn te zien op de groepstentoonstelling Hunting; vorig jaar toonde Flatland haar werk op de fotobeurs Unseen – fotoredacteur Lauren Ford van Dazed nam De Bruijn op in haar top10 van het festival.

Nu heeft ze haar eerste solotentoonstelling, Sound is different from noise, waarin de foto’s van lege straten en gebouwen uit de serie Empty cities zijn gecombineerd met haar intieme, rauwe portretten uit de reeks Weekend warriors. Daarop zijn haar vrienden te zien, stoned, vol pillen, doorgesnoven, laveloos. “Ik was zelf net zo naar de klote; het is een fokking wonder dat ik die foto’s heb kunnen maken. Ik wist dat die foto’s het lekker deden, maar ik vond het niet eerlijk om ze aan anderen te laten zien. Het voelde als verraad. Ik heb ze toch om toestemming gevraagd. Niet iedereen wil geëxposeerd worden en dat snap ik wel; sommigen hebben inmiddels een heel serieuze baan.”

Gioia de Bruijn, Addicted to deals, Arizona, 2016, c- print, 70 x 70 cm

Behalve haar foto’s zijn in Flatland ook teksten van De Bruijn te zien. “Ik heb van mijn opa een typmachine geërfd; omdat ik altijd zo moeilijk loop te doen met analoog vond hij dat-ie bij mij terecht moest komen. Het lint is dertig jaar oud, het doet fucking veel pijn aan je vingers als je erop tikt. Dat vind ik wel prettig, dat je moeite moet doen. Ik heb wel goeie camera’s, maar ze verkeren niet in een top conditie. Ze leven, ze gaan mee op avontuur, vallen, de lenskapjes raken kwijt en raken vol met stof. Dat past bij mij; alles moet altijd een beetje moeilijk.”

Sommige teksten gaan over haar foto’s, andere zijn losse gedachten. “Dingen die ik meemaak, wat er maar in mijn hoofd opkomt. Stiekem zou ik misschien wel schrijver willen zijn, maar ik mis vaak de concentratie die nodig is om te schrijven. Dan pak ik mijn fototoestel maar weer. Eigenlijk komt het allemaal op hetzelfde neer. Die drang om dingen vast te leggen, heb ik altijd gehad. Ik heb zes jaar lang obsessief mijn ex-vriendje gefotografeerd. Ik was heel erg verliefd op hem, tegelijkertijd wist ik dat het eindig was. Dat heeft me gepusht om álles vast te leggen, zodat het tóch oneindig was.”

Gioia de Bruijn: Sound is different from noise. T/m 22 april in Flatland Gallery, Lijnbaansgracht 314.