George Sluizer krijgt oeuvreprijs
George Sluizer (links) op de set van The Vanishing, met Kiefer Sutherland en Jeff Bridges.
Regisseur, scenarist en producent George Sluizer krijgt zaterdag op het festival Film by the Sea een Lifetime Achievement Award voor zijn veelzijdige bijdrage aan de cinema. Ettore Scola (2003), Milos Forman (2004), Istvan Szábo (2005), Jonathan Demme (2006), Volker Schlöndorff (2007) en Jean-Pierre en Luc Dardenne (2008) gingen hem voor. Sluizer is de eerste Nederlander die de prijs krijgt.
Dat hij de prijs nog in ontvangst kan nemen, mag een mirakel worden genoemd. Eind 2007 kreeg hij tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk een aneurysma. ‘Op zijn gewoon-Hollands is dat een exploderende aorta. Ik ben twee keer dood verklaard. Ik ben herrezen uit de dood. Dat is niet alleen maar fijn want ik ben er als invalide uitgekomen. Ik heb een vol leven achter de rug. Ik kan niet klagen over het feit dat ik niet gewerkt heb, of dat ik geen succes heb gehad of erkenning. Als ik hier nu zou doodvallen, tsja, dan is dat maar zo. Ik ben wat dat betreft zeer organisch denkend: je wordt geboren en op een bepaald moment ga je ook weer dood.’
Het telefoontje uit Vlissingen kwam onverwacht. ‘Want ik verwacht weinig vanuit Nederland. Nederland heeft mij in veel gevallen bewust genegeerd. Terwijl ik toch best wat dingen heb gemaakt die de moeite waard zijn. Misschien is het omdat veel van mijn films in het buitenland spelen of in een andere taal zijn gemaakt. Hoe het ook zij: ik ben gewend om zender erkenning te leven. Het enige dat telt is dat ik zelf tevreden kan zijn over wat ik maak.’
George Sluizer heeft altijd over de Nederlandse grenzen heen gekeken. Hij werd in 1932 geboren in Parijs, groeide op in Engeland, voer een tijd op de grote vaart, en woonde onder meer in Noorwegen, Frankrijk en Portugal. Hij maakte coproducties met Frankrijk (Spoorloos, de verfilming van Het gouden ei van Tim Krabbé, die in 1988 werd bekroond met een Gouden Kalf), Duitsland, Italië en Engeland (Utz, 1992), Spanje en Portugal (de José Saramago-verfilming La balsa de piedra, 2002), en één film in Hollywood: de Spoorloos-remake The Vanishing (1992), met Jeff Bridges, Kiefer Sutherland en Sandra Bullock.
In 1993 maakte Sluizer nóg een Hollywood-productie: de thriller Dark Blood, met River Phoenix, Jonathan Pryce en Judy Davis. Het onverwachte overlijden van Phoenix – aan een hartaanval als gevolg van een overdosis heroïne en cocaïne –zorgde er echter voor dat de film nooit gereed zou komen. ‘Als de film was voltooid, was het de arthouse-hit van het jaar geweest. Dat garandeer ik je. En ik niet alleen, iedereen die stukken heeft gezien zegt hetzelfde. Dan was ik behoorlijk gestegen in de Hollywoodse waarde, zoals Paul Verhoeven na Basic Instinct. Nu gaat het altijd over Spoorloos als het over mij gaat, dan was er over Dark Blood gesproken – daar ben ik zeker van.’
Op Film by the Sea laat Sluizer een aantal unieke beelden zien uit Dark Blood. In 2002 bemachtigde hij het opgenomen materiaal, dat na een conflict tussen een bank en een verzekeraar in een kluis was beland. ‘Ik kreeg een telefoontje dat het zou worden verbrand. Dat zal me toch niet gebeuren, dacht ik. Ik heb het uit de kluis weten te krijgen en naar Nederland laten verschepen. 1300 kilo materiaal. Voor Vlissingen heb ik nu wat dingetjes aan elkaar geplakt.’
Hij zit toch niet stil. Na zijn wonderbaarlijke herrijzenis gaf Sluizer een jaar scenariolessen in Polen ‘Maar praten over film is toch iets anders dan zelf een verhaal schrijven, zelf regisseren en monteren. Mijn hart ligt daar niet. Ik ben een ambachtsman die een stoel wil maken.’
Nu werkt hij aan een documentaire over het Midden-Oosten; de Palestijnse zaak gaat hem aan het hart. ‘De niet bestaande Palestijnse autoriteit heeft me tot ereburger van hun niet bestaande staat benoemd omdat ik een van de eerste westerlingen was die zich voor hun zaak interesseerden. In 1972, na München, ben ik er zelf gaan kijken. Ik wil nu weer. Ik moet nog bij vier hoofdrolspelers langs op vier continenten.’
Daarnaast is Sluizer bezig met wéér een boekverfilming: In Babylon van Marcel Möring. De derde scenarioversie is net klaar. ‘We hebben het verhaal verplaatst naar Canada. Niet om financiële redenen, maar vanwege de sneeuw. Ik heb Oorlogswinter gezien en al dat gedoe met nepsneeuw wil ik niet. Ik wil drie meter dikke echte sneeuw. Als ik nog gezond genoeg ben, zou ik graag in 2012 in Canada gaan draaien.
En daarna heb ik nog wel wat in mijn la liggen.’ Na een korte pauze: ‘Maar misschien is het beter dat ik dat daar maar gewoon laat liggen…’
George Sluizer wordt vrijdagavond door Ronald Ockhuysen geïnterviewd op Film by the Sea. Zaterdag ontvangt hij in Vlissingen een Lifetime Achievement Award.
