Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Davina Semo, Pacing Like a Tiger. T/m 7/4 in Galerie Gabriel Rolt, Elandsgracht 34.
Het lijkt een gewone stoeptegel, zo’n grote grijze. Hij is schuin tegen een witte muur geposteerd. Niet zomaar een muur, maar een muur van een galerie, dus er zal wel wat mee zijn. Maar wat dan? Dan zie je het, het is heel subtiel: er komt een zacht oranje schijnsel achter de tegel vandaan. Als je door je knieën gaat, kun je het zien wat het licht veroorzaakt: de achterkant is bewerkt met felle oranje verf.
De stoeptegel maakt deel uit van de solo-expositie ‘Pacing Like a Tiger’ van de Amerikaanse kunstenaar Davina Semo (Washington, 1981) in Galerie Gabriel Rolt. Gewapend beton, enorme stalen kettingen, veiligheidsglas en one-way mirrors, spiegels die van één kant doorzichtig zijn, vormen het basismateriaal van Semo’s industriële, fysieke én hoogstpersoonlijke werken. Geïnspireerd door haar woonomgeving Brooklyn bewerkte ze het beton met verf en graffitispuitbussen tot fresco’s; roestige stalen kettingen dompelde ze in chemicaliën en heeft ze vervolgens met enorme spijkers aan de muur bevestigd, tientallen naast elkaar, waardoor ze op een zacht wandkleedje zijn gaan lijken. Gewelddadigheid en schoonheid gaan hand in hand. Kracht en souplesse doen nauwelijks voor elkaar onder. Sommige werken hebben een onmiskenbaar seksuele connotatie, zoals de wonderschone, vlijmscherpe, roestvrijstalen inkeping die naadloos in een galeriemuur is verwerkt.
Titels zijn belangrijk in het oeuvre van Semo. Soms zijn ze misleidend poëtisch (My eyes were closed and yet they did not fully bring me darkness is de naam van een van een vierluik van verweerde spiegels. Een andere heet I haven’t a secret left and you’re still not happy); vaker vormen ze een verhaal op zichzelf. De dikke, ter plekke aan gruzelementen geslagen glasplaat die met twee kettingen aan het plafond hangt, bijvoorbeeld, noemde Semo I insist on addressing you not as the humble erotic substitute of bygone days, but as your conqueror.
Georg Küttinger, Landscapes: remixed. T/m 22/4 in Galerie Roger Katwijk, Lange Leidsedwarsstraat 198-200. www.galerierogerkatwijk.nl.
Georg Küttinger fotografeert landschappen. Of preciezer: hij voegt fragmenten uit tientallen, soms zelfs honderden eigen opnames samen tot één enkel beeld. Galeriehouder Roger Katwijk, die tien enorme panorama’s exposeert, vergelijkt het monnikenwerk van de Duitse fotograaf met dat van een dj die samples van oude nummers tot een nieuwe creatie mixt.
Aldus maakte Küttinger een wonderlijke foto waarop de Aletsch te herkennen is. Maar in werkelijkheid zul je de gletscher zo nooit zien; de witte ijsmassa’s zijn naadloos samengesteld uit foto’s die vanuit alle richtingen zijn genomen; steeds dezelfde bergwanden keren terug op de voor- én achtergrond.
Voor de gelegenheid maakte Küttinger ook twee foto’s in Nederland. Op het strand van Domburg fotografeerde hij golfbrekers, die hij samenbracht in een hallucinerend panorama: honderden naast en boven elkaar, in een waanzinnig ritme. De polders rond Amsterdam vormden de inspiratie voor een lappendeken in oneindig veel tinten groen, kriskras doorsneden door onzichtbare sloten. Een ijkpunt ontbreekt, omdat er oneindig veel ijkpunten zijn. Erboven is niks; op al Küttinger foto’s is de lucht verwijderd, waardoor ze abstracter en bovenal nóg mysterieuzer worden.
Ursula Mayer, Gonda. T/m 11/4 in Galerie Juliètte Jongma, Gerard Doustraat 128a. www.juliettejongma.com.
In Gonda, de nieuwste film van de Oostenrijke mediakunstenares Ursula Mayer, poseren vijf transgenders en androgyne modellen (onder wie de Nederlandse Valentijn de Hingh) voor een fotowandje, dan weer hangen ze verveeld op een bank.
De theatrale, zeg maar gerust artificiële scènes worden afgewisseld met felle kleurvlakken en opnames van De Hingh die met een stuk hout als een amazone door een mistig landschap rent. Van een clapperboard en een mannenmond die in een vrouwenarm bijt. Van stenen en mineralen.
Zo gaat het 30 minuten door, in een bijkans gekmakende montage. Soms klinkt een pompende beat, dan weer worden in voice over begrippen als ‘Madness’, ‘Love’, Vertigo’ en ‘Nausea’ opgedreund. En leestekens – ‘Comma’, ‘Full Stop!’ –, met evenveel nadruk.
De overweldigende beeldenstroom is gebaseerd op een toneelstuk van de radicale Russisch-Amerikaanse schrijfster en filosoof Ayn Rand uit de jaren ’30 van de vorige eeuw. Je zou het op basis van Mayers associatieve, über-esthetische Gonda niet zeggen, maar daarin draait het om een filmster, Kay Gonda, en haar hypocriete fans.
