Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
The Future That Was. T/m 30/12 in Smart Project Space, Arie Biemondstraat 101-111.
Welke rol spelen geloof, geluk en het lot in onze ervaring van tijd en ruimte? Beeldend kunstenaar Gabriel Lester (Amsterdam 1972) onderzoekt het in de tentoonstelling The Future That Was in Smart Project Space in West. Lester is niet alleen curator, hij paste ook eigenhandig de ‘scenografie’ aan van de expositieruimte in het voormalig pathologisch-anatomisch laboratorium, zodat de werken optimaal tot hun recht komen.
Lester verzamelde beelden, installaties, foto’s, 16 mm-films en video’s van twintig kunstenaars, onder wie Barbara Visser, de Vlaming Freek Wambacq en industrieel ontwerper Hella Jongerius. Van laatstgenoemde koos Lester het werk Daylight, een serie gekleurde handgeboetseerde bollen, die zich op elk moment van de dag weer anders aan de bezoeker manifesteren. Erboven bevestigde hij een ronde lichtbron, als een soort aureool.
Het zijn waarschijnlijk de werken van Lester zelf die het concept van deze expositie zonder begin of einde het beste illustreren. Zo wordt het spanningsveld tussen een lineaire opvatting van tijd en een cyclische notie fraai geïllustreerd met de videoserie Gridlock. Daarvoor reisde Lester af naar een aantal wereldsteden (waaronder Amsterdam), waar hij zijn camera bevestigde op het dashboard van een taxi die eindeloos hetzelfde rondje blijft rijden.
Atelier Ger Lataster. Op afspraak te bezichtigen.
Het voormalige atelier van schilder Ger Lataster (1920-2012), gelegen in het Westelijk Havengebied tussen de garagebedrijven en opslagloodsen, is in opdracht van zijn zoon Daniel verbouwd tot expositieruimte. Een enorme expositieruimte, met wisselende exposities, die op afspraak kunnen worden bezichtigd.
Op de eerste expositie zijn 28 werken te zien van de Amsterdamse Limburger. Het zijn abstract-expressionistische doeken waar houtskool, spuitbussen, verf en spatels aan te pas zijn gekomen, met veel kleur en opvallende, grove halen. De oudste is uit 1977, de meest recente uit 2012 – Lataster is tot kort voor zijn dood blijven schilderen. Sommige op bescheiden formaat, de meeste enorm groot.
Hoe langer je kijkt, hoe meer erop te herkennen valt. En als je het niet direct ziet, bieden de titels veelal uitkomst, zoals bij De haren van de vrouwen, de brillen van de dichters, de schoenen van de arbeiders en de as van allemaal II uit 1987. Het enorme vierluik, dat jaren opgerold in zijn woning in Sloterdijk heeft gelegen, is Latasters indringende verbeelding van de holocaust.
WG OK – van WG naar AMC. T/m 16/12 in De Wachtkamer/Punt WG, Marius van Bouwdijk Bastiaansestraat 15.
Omdat het dertig jaar geleden is dat het Binnengasthuis en het Wilhelmina Gasthuis werden ontmanteld, organiseert WG Kunst de manifestatie WG OK – van WG naar AMC, waarin kunst, wetenschap en geschiedenis samenkomen – op een theatrale manier.
In de voormalige vrouwenkliniek van het Wilhelmina Gasthuis is een wachtkamer ingericht, waarin spullen uit het AMC – injectiespuiten, kommen, handdoeken – zijn gecombineerd met kunstwerken van Teja van Hoften waarin het draait om het lichamelijke. Er wordt koffie en thee geserveerd, en in een hoek staan computers waarmee bezoekers hun herinneringen aan het Wilhelmina Gasthuis kunnen opschrijven. Oudere bezoekers kunnen hun herinneringen ook laten optekenen.
De herinneringen krijgen nummers, die in een fraai-fragiele plattegrond worden gezet die Jeroen Kee en H.F. van Steensel op een van de muren van de wachtkamer hebben gefröbeld met wollen draadjes, touwtjes en garen in alle kleuren van de regenboog.
Van de voordeur van de wachtkamer lopen ‘ziekenhuislijnen’ naar een pleintje waarin grote objecten liggen van Pauline Wiertz, en naar WG Kunst, waar de expositie verder gaat. De twee panden worden ook verbonden door een werk van Jelle Kampen, met verwijzingen naar wat zich binnen de muren van het ziekenhuis heeft afgespeeld (een aesculaap, DNA-achtige vormen).
In de expositieruimte van WG Kunst – de voormalige afdeling Interne Geneeskunde – krijgen bezoekers een witte doktersjas, en begint het theatrale deel van de manifestatie. Via een gangetje met kiezels en zand op de grond, beland je in de operatiekamer. De vloer is bezaaid met herfstbladeren, er staan potten met preparaten en authentieke instrumenten en accessoires. In een hoek staat een apparaat waarmee onderzoekster en kunstenares Jalila Essaïdi een kogelvrije huid kweekt, elders een operatietafel waarop het contour van een mannenlijf zichtbaar is. Achter de tafel hangen kwetsbare werken van Caren van Herwaarden; in de verte is een zachte ademhaling hoorbaar.
In deze dromerige sfeer maakt het idee van een anonieme operatiekamer langzaam plaats voor het besef dat het hier om mensen ging. Dat wordt nog eens onderschreven door de eerste foto’s en verhalen die door oud-patiënten en -personeel zijn achtergelaten in het levende archief.
