Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Bob Bronshoff, Een roadtrip in 14 songs – Het Amerika van Bruce Springsteen. T/m 11/11 in Melkweg Galerie, Lijnbaansgracht 234a.
“Well the cops finally busted Madame Marie for tellin’ fortunes better than they do. This boardwalk life for me is through. You know you ought to quit this scene too…’ Soms sta je precies op het juiste moment op de juiste plek, en schalt het nummer door de Melkweg Galerie waarop de foto van Bob Bronshoff is geïnspireerd.
Samen met journalist René Sommer maakte de Amsterdamse fotograaf Bob Bronshoff een roadtrip door het Amerika van Bruce Springsteen. 14 nummers van Springsteen vormden de roadmap voor hun reis. Ze waren in Philadelphia, Washington, en Bruce’s ‘hometown’ Freehold, ze kwamen terecht tussen de daklozen in Tent City in Lakewood.
De Springsteen-song 4th of July Asbury Park (Sandy) leidde Bronshoff en Sommer naar de 4th of July-viering in Asbury Park, een badplaats aan de Jersey Shore. Daar stuitten ze op de waarzegster Sabrina Castello, de kleindochter van Madame Curie, die in 1932 in een minuscuul blauw huisje de badgasten al een kijkje in hun toekomst gaf.
World Famous Forune Teller staat er op de gevel. Binnen hangt een foto van Sabrina met Springsteen en een van haar zussen. “Hij is een vriend van de familie,” vertelt ze in het fotoboek dat naar aanleiding van de rondreis is verschenen bij Schilt Publishing. “Hij was is de buurt en kwam gedag zeggen. We hebben zijn handpalm niet gelezen.”
Lang niet alle verhalen gaan over Springsteen, de setjes fraaie foto’s – elke locatie is goed voor een portret en een foto van de omgeving – zijn zeker niet alleen interessant voor Springsteen-adepten. Ze vertellen de verhalen van gewone Amerikanen. Niet alleen van Sabrina, maar ook van een architect van een 9/11-herdinkingsmonument, een hotdogverkoper, van een dakloze man, een soldaat, een moeder wier zoon werd doodgeschoten door de politie van New York, en van een muzikant die graag in Springsteens voetsporen zou treden.
Van het boek Een Roadtrip in 14 Songs is een een limited edition verschenen van 50 exemplaren. Genummerd en gesigneerd door de makers, inclusief een print (40×60 cm) naar keuze uit het boek, voor € 100. In de nacht van 6 op 7 november, als in de Verenigde Staten de verkiezingen plaatsvinden, is in de Melkweg de President’s Night, met lezingen, debatten en veel nieuws vanaf het front. Bronshoff geeft om 21.00 een rondleiding door zijn expositie.
Rob Scholte, Key Works. T/m 4/11 in Jaski Art Gallery, Nieuwe Spiegelstraat 29.
Rob Scholte maakt weer grote schilderijen. In de beste postmodernistische traditie, alsof de tijd heeft stilgestaan, schildert hij bestaande, overbekende beelden na – uit dure reclames (Porsche, Benson & Hedges) en uit plaatjesboeken; uit de massamedia en uit zijn eigen omvangrijke archief. In een uiterst precieze realistische stijl. Maar met een twist. De fles wijn uit 1984 is van een wel heel bijzonder huis: Chateau Migraine. De (houten) dames op het doek Little Red Riding Hood dragen geen kapjes maar een soort tulbanden.
In Jaski Art Gallery hangen negen fonkelnieuwe werken van Scholte (Amsterdam 1958), allemaal 1,5 bij 1,5 meter. De ironische titels vormen een aanwijzing voor de dubbele of driedubbele bodems die in de doeken zijn verstopt.
Zo liggen op 1 Night Stand twee banden met snelle velgen samen in een tweepersoons hotelkamer bed. Op Blind Man staat een asbak met daarop een kitscherig tafereeltje van mannen met pruiken en vrouwen met ruisende rokken, vrij naar het schilderij Het blindemanspel van de Amsterdamse schilder Cornelis Troost, die zich weer liet inspireren door de Galante Stijl-periode en de moralistische schilderijen van William Hogarth.
Scholte is nog altijd een copycat. Met een twist.
Alex Winters, The World Turns Just Before The Perfect Drawing. T/m 2/12 in De Service Garage, Cruquiusweg 79.
Wat je ziet als je binnenwandelt in De Service Garage, een enorme loods aan de rafelranden van Oost? Geen idee, eigenlijk.
In een zaaltje staat een in elkaar geknutselde dj-set: twee platenspelers waarop getekende elpees liggen en een mengpaneel. Aan het plafond draait een discobol langzaam rondjes. Hij glinstert niet, maar is gitzwart. Het vierkante discovloertje geeft geen licht, maar is van laminaat. Uit de boksen die in de vier hoeken hangen komt geen muziek, maar klinken zinnen als ‘bend and abandon rules’ en ‘inspiration dates’ als: plaats een contactadvertentie, zet je telefoonnummer er achterstevoren in, en doe niets totdat iemand contact me je opneemt.
De andere zaal is een soort van huiskamer, met twee enorme, bijna lege kasten, en midden in de ruimte een televisie, waarop een performance van kunstenaar Alex Winters (IJsselham 1977) te zien is. Aan de muren hangen tal van spiegels waarop zelfportretten zijn getekend.
De handouts die bij de ingang liggen, geven een clou – niet veel meer dan dat. Het zijn zelf ook kunstwerkjes: ze bevatten allemaal een uniek, getekend zelfportret van de kunstenaar.
