Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Max Pinckers en Michiel Burger, Mamihlapinatapai. T/m 4/11 in Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond, Nes 45.
Mamihlapinatapai heet de duo-expositie van de jonge Vlaamse documentairefotograaf Max Pinckers (Brussel 1988) en zijn Nederlandse collega Michiel Burger (Deventer 1983) in de Brakke Grond, Dat betekent zoveel als ‘een blik die gedeeld wordt door twee mensen, waarbij de een hoopt dat de ander iets doet wat de ander ook zou willen doen maar beiden niet durven’.
In de achterste zaal is het complete fotoarchief van Michiel Burger aan de muren bevestigd, geprint op A4-tjes, genummerd en keurig gerangschikt op thema. Daartussen, in lichtbakken op de vloer, staan esthetische foto’s uit Pinckers’ fotoreeks The Fourth Wall, waaruit de enorme invloed van Bollywood op het dagelijks leven in India spreekt.
In de Witte Zaal zijn de werken van de twee fotografen gecombineerd. Op posterformaat. En blijken de overeenkomsten veel groter dan de verschillen. De mooiste combinatie gaat deels schuil achter een enorme pilaar, een interventie van Gauthier Oushoorn. Het schilderachtige tableau van Pinckers is gemaakt in een uitgestorven, kitscherig hotel met nagemaakte oude Griekse beelden en fresco’s, waar veel Bollywoodfilms worden opgenomen. Op de kale foto ernaast is de uitgemergelde, doodzieke vader van Burger te zien. 32-C-5 Euthanasia luidt de titel.
Carli Hermès, Reflections. T/m 28/10 in Galerie Pien Rademakers, KSNM Laan 291.
‘De klassieke uitstraling en de seksuele spanning zijn enkele aspecten die bijdragen aan de gelaagdheid,’ schrijft galeriehouder Pien Rademakers in het voorwoord van de catalogus bij de nieuwste expositie van fotograaf Carli Hermès (Schijndel 1963).
De typering van oud-Playboy-hoofdredacteur Jan Heemskerk bij een vorige gelegenheid, toen Hermès modellen fotografeerde door netten en glasplaten, voorzien van veelkleurige verf, was nog net iets treffender. En plastischer. ‘Hermès verstaat de zeldzame kunst een feilloos oog voor hip, trendy en stijlvol te paren aan een feilloos oog voor een lekker wijf’.
Dat doet Hermès – die fotografie studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en aan de Bournemouth School of Art in Engeland, en vervolgens naam maakte met gewaagde fotografie voor merken als Martini, Levi’s en WE – al jaren, telkens weer nét even anders. En of hij nu mode- of naaktreportages maakt, reclamecampagnes of vrij werk, zijn foto’s zijn altijd übergestileerd én prikkelend.
Zijn nieuwste serie heet Reflections, en bestaat uit elf foto’s die speciaal zijn gemaakt om de nieuwe ‘conceptuele galerieruimte’ op KNSM-eiland in te luiden, waar Galerie Pien Rademakers na twaalf jaar Prinsengracht naartoe is verhuisd.
Het concept: met één of twee projectoren ‘kleedt’ Hermès zijn naakte, bloedmooie modellen ‘aan’, terwijl zij klassieke houdingen aannemen. Of anders gezegd: als een bodypainter legt Hermès een laagje van veelkleurig licht op ze; hun gladde huid verandert in een testbeeld, in een vuurrode zon, in een schaduwrijke plek tussen de bomen of in enorme QR-code. Dat lijkt simpel, maar is monnikenwerk; bij de kleinste beweging; bij ieder zuchtje verandert het beeld, en Hermès gebruikt de computer alleen om de modellen vrijstaand te maken.
Maar het resultaat is ernaar. Je zou bijna over het hoofd zien dat de modellen poedelnaakt zijn, zo verhullend is het licht. Geen mens nam dan ook aanstoot aan de posters die ter gelegenheid van de opening in grote aantallen in de stad waren te zien.
Mokum 50 jaar! T/m 11/11 in Galerie Mokum, Oudezijds Voorburgwal 334
Voor de jubileumtentoonstelling bij de 50e verjaardag van Galerie Mokum maakten alle schilders uit de stal van de oudste galerie van Amsterdam een nieuw werk van 50 x 50 cm. Burgemeester Eberhard van der Laan kwam afgelopen zaterdag naar de Oudezijds Achterburgwal om de expositie te openen; hij nam het eerste exemplaar in ontvangst van het vuistdikke jubileumboek Mokum 50, met werk van 44 ‘Mokumse’ kunstenaars, en overhandigde eigenaar Rutger Brandt een erepenning van de stad.
Boek en expositie tonen figuratieve kunst in de volle breedte, van verfijnd Realisme en pointillistische werken tot Fijnschilderkunst en wat losser, impressionistischer werk. Er hangen stillevens, portretten, landschappen en stadsgezichten, van schilders als Matthijs Röling en Sam Drukker, Jantina Peperkamp en Robert Vorstman. Een aantal kunstenaars nam de jarige galerie als uitgangspunt: Arnout van Albeda schilderde een chocoladetaart, Jan Maris de stenen boogbrug over de Oudezijds Voorburgwal voor de galerie, Nico Heilijgers de gevel van de galerie. Door de ramen zijn het hondje van galeriehouder Brandt en een schilderij van Heilijgers zelf zichtbaar.
herman de vries, drawings 2012 & two stones. T/m 27 oktober in Art Affairs, Veemkade 354.
Ze liggen er mooi bij, op massief houten palen: maar het blijven gewoon twee stenen. Of toch niet? Navraag leert dat kunstenaar-filosoof herman de vries – hij schrijft zijn naam zonder hoofdletters, om hiërarchieën te vermijden – de ene in de buurt van Digne vond, waar zijn ‘aardmuseum’ is gevestigd. De ander vond hij in het Duitse Steigerwald, vlakbij zijn huis. Er is verder niets met de stenen gebeurd; het gaat de vries, die voor hij kunstenaar werd als landbouwkundige werkte, om de overeenkomsten in structuren in de natuur. Op micro- en macroniveau. Bij de grijze steen kun je je bijvoorbeeld een hele rotswand kunnen voorstellen.
Naast de stenen hangen in Galerie Art Affairs 23 recente, etherische, sprankelende potloodtekeningen. Ze bestaan uit strepen en streepjes in een groot aantal groentinten, sommige heel ‘dicht’, andere luchtiger, meer open, waar velden, wolken en zwermen in te herkennen zijn. ‘Het veld is zowel één als veel’, noteerde de 81-jarige de vries treffend in een kattebelletje dat hij voor de opening van de expositie schreef.
Isaac Julien, Better Life (Ten Thousand Waves). T/m 20/10 in Galerie Ron Mandos, Prinsengracht 282.
Een waardevolle aanvulling op Isaac Juliens ‘9 screen video installation’ Better Life (Ten Thousand Waves) – het absolute hoogtepunt van de expositie Expanded Cinema in EYE – zijn de foto’s onder dezelfde noemer, nu te zien in galerie Ron Mandos.
Het zijn metersgrote, haarscherpe beelden uit de ruimtelijke installatie, een groot aantal met Maggie Cheung: als een martial arts-krijger tegen een helgroene achtergrond, in gepeins verzonken, uitkijkend over een futuristische stad. Voor het lieve sommetje van 38.000 euro hangt de Chinese superster boven je bed.
Ook de 20 minuten durende ‘single screen video’ The Leopard laat zien dat de Britse kunstenaar, die furore maakte met Baadasssss Cinema (2002), een vermakelijke documentaire over Blaxploitation, zijn wilde haren kwijt is. De film ontleent niet alleen de titel, maar ook zijn fraaie, maar trage visuele stijl aan Luchino Visconti’s meesterwerk Il Gattopardo.
