Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam
Arno Nollen, Still Life. T/m 23/6 in Galerie Annet Gelink, Laurierstraat 187-189.
Hôtel Costes is een 4-sterrenhotel in de rue St-Honoré in Parijs. Een ‘classic single’ kost er 400 euro voor een nacht, de prijzen van de suites variëren van 900 tot 3000 euro. Het hotel werd in 1991 in opdracht van Jean Louis Costes ontworpen door de vermaarde Franse ontwerper/architect Jacques Garcia. Toen het stond, nodigde Costes de Nederlandse fotograaf Arno Nollen uit om er zijn intrek te nemen en het personeel en de gasten vast te leggen, de ambiance en de frutsels waarmee Costes al snel een reputatie verwierf.
Nollen (Ede 1964), in 1997 cum laude afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie, verbleef gedurende twee jaar in het hotel en fotografeerde vooral talloze jonge vrouwen en meisjes. Meisjes in opzichtige bontjassen en meisjes in luchtige zomerjurken, meisjes in lingerie, meisjes in doorzichtige onderbroekjes en compleet naakte meisjes. Verlegen meisjes, zelfbewuste meisjes en brutale meisjes. Dunne meisjes en dikke meisjes. Staand, zittend, knielend of liggend. En bijna altijd ligt de focus op het gelaat; op de gelaatsuitdrukking.
De foto’s zijn te zien in het hotel en op de site van het hotel, Nollen maakte het fraaie, vuistdikke boek HotelCostesParis (in een gelimiteerde oplage van 800 stuks à 200 euro), en bij Galerie Anet Gelink – die voor de gelegenheid in de sfeer van hotel Costes is gebracht; de muren zijn rozerood, er staan protserige kandelaars en grote vazen met rode rozen – is nu een kleine, fijne selectie te zien.
De foto’s zijn nostalgisch en tijdloos tegelijk; intiem, erotisch en zinnenprikkelend. Wat doen al die mensen in het hotel, vaag je je af. Werken ze er? Of nam Nollen ze mee? Waren ze te gast? Een dag, een week? Dronken ze alleen een kopje koffie in Hôtel Costes, of stonden er flessen champagne op tafel? Wie is dat meisjes in dat groene vestje, met die lome oogopslag? Wie is die donkere, gesophisticeerde jongeman, die Nollen voor een bloemetjesbehang portretteerde? Nollens foto’s openen werelden.
Feiko Beckers, The arranging of books by color. T/m 27 mei in De Service Garage, Cruquiusweg 79.
De op video vastgelegde performances van de Amsterdamse kunstenaar Feiko Beckers (Witmarsum 1983) zijn persoonlijke geschiedenissen, waarin hoofdrollen zijn weggelegd voor hemzelf, zijn familie, liefdes en vrienden.
In het mooie, weldadig trage As clean as a Mondrian stapt zijn moeder met een emmertje en gele keukenhandschoenen het kader binnen, en begint ze te boenen op de grijze tegelwand. Langzaam maar zeker wordt een patroon zichtbaar dat ook zonder de titel direct als Mondriaan te herkennen is. In het speelse As long as you are not reminded too often verhaalt de kunstenaar over twee vrienden die op visite kwamen toen hij alleen woonde en zijn hele huishouden was ingericht op één enkel persoon. In een handomdraai verandert een tafel voor vier in een tafel voor drie in een tafel voor twee in een tafel voor één, en is alles weer bij het oude.
In het schrandere Slow and gradual, ten slotte, vertelt Beckers over een Taiwanese vriendin, van wie hij zijns inziens veel te abrupt afscheid moest nemen. Beckers vroeg haar daarom terug te komen naar Amsterdam, zodat hij het opnieuw, en nu wat geleidelijker kon doen.
Dat deed hij in één enkele take in de Service Garage, een enorme loods aan de rafelranden van Oost, waar Slow and gradual (en de andere filmpjes) nu wordt vertoond in de speciaal gemaakte decors. Het is nog ontroerend ook.
Simon Pummell, The Sputnik Effect. T/m 6 juni in Smart Project Space, Arie Biemondstraat 105-113.
In zijn film Shock Head Soul combineert de Rotterdams-Britse regisseur Simon Pummell interviews, fictionele reconstructies en animatie om het leven te reconstrueren van Daniel Paul Schreber, een succesvolle Duitse advocaat die eind 19e eeuw boodschappen van God doorkreeg via de ‘Writing Down Machine’, een voorloper van de typemachine, die de kosmos omspande.
In Smart Project Space, waar Shock Head Soul nog steeds draait, kun je met een heerlijk ouderwets, kartonnen brilletje met een groen en een rood glas schrijfmachinebollen dieper doordringen in Schrebers schizofrene wereld, bestaande uit schrijfmachinebollen die als planeten door een oneindig heelal zweven, verdwaalde toetsen met letters en cijfers, en halve bollen waaruit lange draden kronkelen – het zijn net kwallen.
Naast de mysterieuze 3D-foto’s zorgt ook Pummells begeleidende schrijven voor hoofdbreeksels. Daarin wordt gewag gemaakt van zeven prints; in het vertrek bij de ondergrondse toiletten in Smart hangen echter slechts zes 3D-prints…
