jpekker

Galerie – Beeldende kunst in Amsterdam

Marie Aly, Never Touch an Icon. T/m 25/02 in TegenBoschvanVreden, Bloemgracht 57.

Toen Mary Aly (Berlijn, 1980) onderweg naar haar studio een etalage passeerde met ingelijste foto’s van filmsterren en popmuzikanten, viel haar oog op een bordje met de tekst ‘Never Touch an Icon’. Ze wist direct dat dit de naam voor haar nieuwe tentoonstelling had gevonden.

In haar olieverfschilderijen speelt Aly –in 2009 winnaar van de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst en een jaar later afgestudeerd aan De Ateliers – met de dubbelzinnigheid van het iconische. Ze beeldt Alice Cooper/Lemmy Kilmister/Gene Simmons-achtige rocksterren af in houdingen van de renaissancekunst en de icoonkunst. Ook posteert ze ze in immense, veelkleurige, magische, zeg maar gerust mythische landschappen.

Die metersgrote doeken zijn rijk aan details – van fraaie halskettinkjes met doodshoofden tot wonderlijke knaagdieren en mandrillen. Omdat ze geen schetsen maakt, dragen de even lieflijke als apocalyptische schilderijen bovendien de sporen in zich van vele beslissingen. Van grote lijnen en ver doorgevoerde details, van mogelijkheden en onmogelijkheden.

Jop Vissers Vorstenbosch. T/m 18/02 in Galerie Van Krimpen, Hazenstraat 20.

Als je het weet, zie je het, en de vorige week met de Benno Premselaprijs onderscheiden galeriehouder Wim van Krimpen is er als de kippen bij om het je te vertellen: een overreden konijn vormt de inspiratie voor ‘Road Kill Origami’ en een aantal andere schilderijen van de pas 24-jarige, vorig jaar aan de HKU afgestudeerde Jop Vissers Vorstenbosch. Niet zo maar een overreden konijn, overigens; over het dode, even pluizige als bloederige beest was door een lompe wegarbeider een witte streep aangebracht om de rijbaan mee af te bakenen.

Niet alleen het dode konijn keert – steeds abstracter – terug; er zijn twee doeken met dezelfde fietser, twee zeer fraaie met de een TL-bak uit zijn atelier, en ook zijn kwastenbak keert vaker terug.

Als je alleen de groene, abstracte variant zou zijn, zou je hem waarschijnlijk niet als zodanig herkennen. De schilderijen van de veelbelovende Vissers Vorstenbosch meanderen tussen abstract en realistisch; ze zijn minimaal maar uiterst trefzeker. De basis bestaat veelal uit grauwe tinten, waarover felgekleurde accenten zijn aangebracht. Soms is het net graffiti.