jpekker

De meeste films zijn Frans, maar Engels is de voertaal in Cannes. Of iets wat daar voor door moet gaan.

the-lobster_5336299

In een wereld die veel op de onze lijkt wordt een vrijgezelle man van middelbare leeftijd ondergebracht in een merkwaardig hotel. Hij krijgt er te horen dat hij 45 dagen heeft om onder de andere gevangen genomen vrijgezellen een geschikte partner te vinden. Lukt hem dat niet, dan zal hij worden getransformeerd in een dier naar keuze en worden vrijgelaten in het bos.

“Een kreeft”, antwoordt de man op de vraag welk beest hij wil worden mocht het hem onverhoopt niet lukken een geschikte partner te vinden. Hij houdt van de zee, en toen hij klein was kon hij al heel goed zwemmen en waterskiën. Een uitstekende keuze, vindt de hotelmanager dan ook.

The Lobster is de vierde speelfilm van de getalenteerde Griekse regisseur Yorgos Lanthimos, wiens Dogtooth werd genomineerd voor de Oscar voor beste niet-Engelstalige film en werd bekroond met de Prix Un Certain Regard, de hoofdprijs van de tweede competitie van het festival van Cannes. Het script is geïnspireerd op de relatie die Lanthimos heeft met zijn coscenariste Efthimis Filipou, met wie hij de scripts schreef voor Dogtooth en Alps.

De film werd opgenomen in Ierland, dus noemt Ierland The Lobster een Ierse productie. De postproductie (kleurcorrectie, geluid en re-recording mixing) vond plaats in Nederland; het Amsterdamse Lemming Film was coproducent, dus claimt ook Nederland een stukje van het succes. (De nationaliteit van een film is sowieso vaak een ingewikkelde kwestie. Taiwan heeft bij de organisatie geprotesteerd omdat Hou Hsiao Hsiens martial artsfilm The Assassin, die in de competitie is opgenomen, in de catalogus en alle andere festivaluitingen als Chinese productie wordt aangemerkt…)

De hoofdrollen in deze onconventionele mix van sociale satire en (weinig invoelbaar) liefdesdrama worden gespeeld door internationale sterren als Colin Farrell, Rachel Weisz, John C. Reilly en Lea Seydoux. Zij spreken allemaal Engels.

tale

Er mogen dan slechts twee Amerikaanse, één Australische en geen enkele Britse film meedingen naar de Gouden Palm, toch is Engels de voertaal in het leeuwendeel van de competitiefilms op het festival van Cannes. Net alleen Lanthimos nam zijn film op in het Engels, hetzelfde geldt voor de Noor Joachim Trier en de Mexicaanse regisseur Michel Franco. De Franstalige Canadees Denis Villeneuve maakte een deels Engels gesproken drugsdrama met Emily Blunt en Benicio del Toro, en ook in een part van het drieluik Mountains May Depart van de Chinees Jia Zhang-ke wordt Engels gesproken. In Nanni Moretti’s Mia madre wordt behalve Italiaans ook een beetje Engels gesproken, in Paolo Sorrentino’s Youth (of La giovinezza?) Engels, Spaans en Duits, en Matteo Garrone verfilmde de sprookjes van de Italiaanse dichter, hoveling en sprookjesverzamelaar Giambattista Basile in zijn geheel in het Engels. Of iets wat daar voor door moet gaan.

De reden dat er in zijn groteske sprookjesverfilming Tale of Tales (Il racconto dei racconti) geen Italiaans maar Engels wordt gesproken is heel simpel, vertelde Garrone, die in 2008 en in 2012 in Cannes de Grote Juryprijs won met respectievelijk de geweldige maffiafilm Gomorra en de slappe Big Brother-persiflage Reality, op een persconferentie. “Buiten Italië kent bijna niemand het werk van Basile. Door de film in het Engels op te nemen, met grote namen als Selma Hayek, John C. Reilly en Vincent Cassel in de hoofdrollen, kan ik een veel groter publiek bereiken. Daarbij komt dat de sprookjes van Basile in Italië ook al in vertaling worden gelezen, want hij heeft ze geschreven in een 17e-eeuws Napolitaans dialect. Het is dus geen verraad aan Italië.”